Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 58

290
EIMREIÐIN
£yrra bragði. Golan, sjávarniðurinn og þangþefurinn hafa í
sameiningu kallað þá aftur til veruleikans. Svipt af þeim þeim
ævintýralæðingi, sem hugmyndaflug Gunnars og frásagnar-
list smeygði á hugsun þeirra með hjálp konjaksins og nætur-
húmsins. Þeir lilýða á ölduniðinn og skammast sin. Mangi
mehe skammast sín fyrir að hafa um stund lagt trúnað á
annað eins ölvímuþvaður og þetta. Hann lítur út á víkina.
Kafbátar, hugsar hann, fyrr mátti nú vera heilaspuni. Og
hann skotrar augunum til Gunnars. Dálaglegur njósnari,
Gunnar Br. Sigmundsson. Manga er ekkert lilýtt til Þjóð-
verja, enda þótt honurn sé meinlausara við þá en sambæinga
sína, en ósanngjarnt þykir honum að ætla þá fífl og fávita,
svona upp til hópa. Og Gunnar, sem les fyrirlitninguna úr
svip hans, skammast sín fyrir að hafa fallið í þá freistni að
ljúga svo ósennilega, að annar eins heimskingi og Mangi mehe
skyldi reynast of viti borinn til að trúa. Og báðir þegja.
Þeir heyra fótatak nálgast og líta við. Bergþóra Njála og
Lilja Sólveig Fjóla koma tifandi fyrir húshornið. Þær leiðast.
Báðar eru þær börn að aldri. Báðar eru þær feitlagnar, búldu-
leitar, dökkar á brún og brá og ekki ófríðar. Báðar eru þær
eygðar líkt og móðir þeirra. Augu þeirra eru dimm, dul og
þyrst, en augnaráðið og svipblær þeirra allur, jafnvel einnig
hreyfingarnar og göngulagið gefur til kynna, að þær nauð-
þekki þegar allt það, sem hæverskt fólk kallar feimnismál, og
að þær hafi ekki kynnzt því með þeim hætti að stelast til að
glugga í bækur, er um þau efni fjalla. Þær hafa málað varit
sínar óeðlilega rauðar og óeðlilega stórar, makað svertu i
brúnahárin og klesst rauðum lit á vangana. Og þær eru
þreytulegar í gangi og vagga í spori eins og þær liafi borið
þungar fiskbörur um staksteinótta reiti lengi dags.
Mangi mehe gýtur til þeirra augunum og glottir síðan iH'
girnislega til Gunnars. En Gunnar vindur sér að þeim, svip'
þungur og reistur; þarna gefst honum tækifæri til að skjota
klappaförinni á frest, án þess að stofna virðingu sinni í hættu-
„Hvar hafið þið verið, gæsirnar ykkar?“ spyr liann, °S
rómur hans er ógnþrunginn.
„Um borð í norska dallinum," svarar sú yngri, látlaust og
hreinskilnislega. Þetta er ekki í fyrsta skiptið, sem þær hafa