Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 64

296
EIMREIÐIN
Hann var ekki nógu utarlega, en það munaði aðeins fáum
áratogum. Hann renndi aftur, saug upp í nefið og púaði, um
leið og sakkan smaug út fyrir.
Sá guli var viljugur að bíta, og skuturinn seig óðum. Frá
vesturströndinni heyrðist í vélbát. Gamli maðurinn brá fær-
inu um ræðið og fékk sér í nefið. Vélbáturinn vakti snöggv-
ast athygli hans, svo leit hann af honum til hafs, þar sem
ótal skipssiglur sáust og reykir svífandi yfir.
„Konvoj, — jamm,“ sagði sá gamli við sjálfan sig og strauk
þæfðum vettlingnum um nef sér. „Þeir eru enn að stríða.“
Hugurinn tók á rás, langt frá færinu, sem krækti í fisk og
fisk. — Skyldi nú vera eins umhorfs þar og var? Honum varð
hugsað til Liverpool á Fmglandi. Þar var hann oft, hér áður.
Ætli það sé enn sami spenningurinn á togurunum og þá var.
Vökurnar sjálfsagt minni, en ekki væri betra að bylta sér
vakandi í kojunni, vitandi af alls konar vítisdrasli í kring.
Það voru bölvaðir tímar, en þó var einhver spenningur í því
öllu saman. Nú væri það líklega verra, með helvízkar flug-
vélarnar yfirvofandi á hverri stundu. Svo var enginn friður
í landi. Sífelldar árásir.
„Jú, það var bölvað stríð,“ sagði gamli maðurinn allt í
einu upphátt og varð hverft við. Hann bylti stútungs þorski
inn fyrir og renndi á ný. Hann hafði siglt með enskum og
vissi sitthvað um lífið um borð. Þetta stríð var honum fjar-
lægt, og það var ekki nema þegar hann heyrði um árás á
einhverja borg, sem hann þekkti af eigin raun, að liann fann
til einhvers sársauka. Þarna voru þau enn. Snigluðust áfram
í röðum, eins og þunglamalegir nautgripir. Hvað beið þeirra?
Það var víst fjandi slæmt hér, en verra yrði það þó við Norð-
ur-Noreg. Þar yrði einhverjum hætt. Áfangastaðurinn er svo
sem ekki aðlaðandi. Kaldur og Ijótur smábær. Engir róandi
staðir, þar sem h'fslönguninni yrði svalað áður en næstu átök-
in hæfust.
Gamli maðurinn settist og tók fram kaffibrúsann, hellti í
lokið og sötraði rjúkandi kaffið. Bátinn hafði borið frant
á fjörðinn. Fiskurinn var horfinn í bili. Það var hálffallið
út og vonlaust að reyna frekar. Aflinn var líka orðinn dá-
góður. Gamli maðurinn slægði fiskinn og jafnaði hleðsluna.