Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 65

STRIÐ
297
Umhverfis flugu þungfleygir múkkar og rifust um slógið.
Skipalestin var horfin fyrir nesið. Sú næsta myndi koma á
morgun, eða næstu daga.
Báran seig enn, hæg og breið, inn fjörðinn. Yzt örlaði á
skerjum, en innar mátti heita að ekki sæist hvítna með fjöru.
Bjargið var enn í skugganum. Stöku steinar misstu jafnvægið
og féllu niður í fjöruna, sem var mjó og stórgrýtt. Sums
staðar var grjótið löðrandi í olíu. Þykkri svartri leðju, sem
kom fljótandi utan af hafi í vetur. Þá var ekki gott að vera
svartfugl.
Bátinn hafði borið út á fjörðinn, og nú sást þorpið fram
undan bökkunum. Morgunsólin glampaði á gluggunum. Gamli
maðurinn seig á árarnar og stefndi til lands. Þarna sá hann
dufl, og um stund lék hann sér að því að láta það bera í
hnýfihnn. Það var annars skrýtið, að þetta dufl skyldi vei'a
hér. Það hlaut að hafa slitnað af hjá einhverjum grásleppu-
harlinum. Fjandi hvað honum miðaði lítið, ætlaði hann aldrei
geta róið duflfjandann af sér?
Hann hvikaði aðeins stefnunni og hætti að taka eftir dufl-
inu. Eftir nokkur áratog leit hann til þess aftur. Nú hlaut
hann að hafa róið fjandans spýtuna af sér. Hann seig fastar á
árarnar og tók stærri bakföll. Honum var alls ekki um þetta
gefið. Nú leit þetta út eins og . . . ja, eins og ekkert, sem hann
hafði séð áður. Svona hagaði enginn hvalur sér. Það væri
bezt að forða sér í land, þetta gæti alveg eins verið kafbátur,
Það hafði eitthvað verið talað um, að einn hefði sézt fyrir
r estan nýlega. Hvað ætli þeir svo sem gerðu honum? . . . Nei,
ehki var skekktan hans neitt orustuskip; þeir myndu láta hann
* friði • ■ • Þeir vildu kannski fá í soðið.
Það væri svo sem ekkert að því að' láta nokkra gula, ef
hann svo fengi eitthvað brjóstbætandi í staðinn.
Sá gamli brosti með sjálfum sér og hægði róðurinn. Svart
ferlfki seig hægt upp úr djúpinu. Hann sá örla fyrir byssum
1 sjóskorpunni og svörtum skugga skipsskrokksins. Stjórnpall-
Urmn var uppi, og bráðlega kom í ljós maður með borða-
kgða húfu. Hann veifaði brosandi og kallaði eitthvað. Jú,
s^yldi það ekki vera þýzkari, hugsaði sá gamli og fór að leita
1 djúpum minnisins að gömlu þýzku orðunum, sem þar voru