Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 79

RITSJÁ
311
sem sumar, stundum margar vís-
urnar eru fagur skáldskapur, en
aðrar þannig, að brotalöm verða á
heildinni. Loks eru þarna kvæði,
sem mega heita frá upphafi til
enda mótuð andkannalegri við-
leitni til frumleika.
En hvað sem öðru líður: Þarna
er enginn hversdagsmaður á ferð.
Og þá er Þorsteinn hefur gert sér
grein fyrir því, hvað séu honum
eðlileg viðhorf og losað sig við tví-
skinnung annarlegra áhrifa, mun
hin djúpa og dulúðga einlægni
hans og meðfætt forms- og fegurð-
arskyn ganga til þeirrar einingar,
að þar sem hann færist mikið í
fang takist honum þeim mun bet-
ur en í stuttum kvæðum og létt-
stígum sem efnið er meira og hug-
hrifin höfugri.
Guðm. Gislason Hagalín.
Ingólfur Kristjánsson: OG JÖRÐ-
1N SNÝST. Kvœði. Leiftur. 1957.
hetta er þriðja ljóðabók Ingólfs
hristjánssonar. Þó að við sleppum
þeirri fyrstu, þar sem hann, rím-
elskur, en fákænn sveitadrengur,
h°ppar spor úr spori fornra harð-
sPora og telur sér trú um að hopp-
'ð sé hans eðlilega göngulag, en
herum þessa bók hans aðeins sam-
:,n við þá, sem sýnir alvarlega
v’ðleitni til listrænnar formunar,
''erður framförin mjög augljós jafnt
llrn mótun viðfangsefna, orðaval,
hrynjandi og heildarsvip.
Ingólfur bregður fyrir sig bæði
Slettni og spotti. Honum tekst bet-
Ur UPP. þar sem glettnin ræður —
ng þá einkum þegar hann varpar
hki hennar yfir ljúfsár atvik eða
ftinningu. Honum lætur líka vel
hregða upp mynd af bernsku-
högunum, þar sem „blikar bára á
vogi, brotin skel í sandi, þang og
þörungsrót; fjörulón og leirur,
lontutjörn og ósar, skreip og sorfin
sker,“ enda er hann sér þess með-
vitandi, að hann er þeim tengdur
mjög sterkum böndum — og kem-
ur það skemmtilega fram í kvæð-
inu Kóngsins borg, þar sem sveita-
drenginn syfjar, þá er „sítar, banjó,
fiðla og gítar þagna“ og svið og
klæði breytast svo mjög, að brátt
skálmar hann um mýrafen á
þvengjaskóm með loðinn hund.
Yfirleitt fetar Ingólfur fornar
rímgötur og farnast vel að vera
hann sjálfur — í hinum þjóðlegu
klæðum, sviphreinn, ekki þungbú-
inn, en launathugull, léttstígur
maður. En samt sem áður er það nú
svo, að það ljóð bókarinnar, sem
er veigamest, er órímað. Það er áð-
ur kunnugt lesendum Eimreiðar-
innar og heitir Draumur um vél.
Af mikilli formfestu og rökvísi mót-
ar höfundurinn þar mjög einfald-
lega stórbrotið efni, brennandi
vandamál veraldar, og verður ekki
fram hjá þessu ljóði gengið, þá er
valið verður í sýnisbók íslenzkra
bókmennta frá þessu tímabili.
Guðm. Gislason Hagalin.
Loftur Guðmundsson: JÓNS-
MESSUNÆTURMARTRÖÐ Á
FJALLINU HELGA. Bókafor-
lag Odds Björnsson 1957.
Þessi skáldsaga Lofts Guðmunds-
sonar hefur vakið mikla athygli og
umtal, enda er hún mjög óvenju-
leg, og ef túlka ætti öll hennar
mörgu tákn og um leið gera nokk-
ur skil öllu því, sem jtar er að vik-
ið eða við miðað, yrði það stórum
lengri ritsmíð en sagan sjálf — og