Eimreiðin - 01.09.1963, Síða 42

EIMREIÐIN
220
Esjubergi. Hún var systir Torfa
goða á Breiðabólstað í Reykjadal,
ættstór og stórlynd kona, kijlluð
skörungur. Áður hafði hún verið
gift. Milli manna hafði hún búið
á Signýjarstöðum í Hálsasveit. En
þann garð og jörð hafði Torfi
bróðir hennar gefið henni og
kennt staðinn við hana. Hafði alla
tíð verið kært með þeim systkin-
um. Mjög hafði Torfa mislíkað, er
Signý var gefin Grímkatli, án þess
að hann væri spurður ráða, en þó
lét hann kyrrt liggja og lét sér all-
vel líka, er Signý bað hann varð-
veita um sinn fé sitt allt og heim-
anfylgju, sem var mikið fé allt sam-
an. Var svo um hnútana búið að
eigi skyldi Grímkell auðgast af
þessu kvonfangi, enda hafði Grím-
kell aldrei gefið henni gagngjald
eða morgungjöf.
„Triill taki þig, Hörður,“ sagði
Signý. „I>ú hefur stökkt á brott
hamingju minni. Og mun ég eigi
lengi við það lifa. Feig mun ég
vera. En þú verður óhappamaður.
Vei þér, Hörður. Tröllin taki ])ig,“
sagði liún og stappaði fæti.
Nú gekk Grímkell innar og tók
drenginn á arnt sér. Signý hrökk
við, er hún varð hans vör.
„Illa átt þú móðurina, frændi,“
sagði Grímkell við son sinn og
mátti vart mæla fyrir reiði.
„Hún biðnr þér bölbæna um
leið og þú ríst á legg í fyrsta sinn
og níðist á þér aí því að þú getur
eigi svarað fyrir þig. Vel veit hún,
hin bölvísa kona, að slík heiftar-
orð geta orðið að áhrínsorðum,
helzt þegar eigi er svarað. En þig
vi 11 hún gera að ógæfumanni til
þess að koma liöggi á mig. Sonur
minn, upp frá þessu átt þú enga
móður. En nú skal ég fá þér ann-
að og betra fóstur.“ Að svo msehú
skundaði Grímkell til dyra meö
drenginn á örmum sér.
Hörður lá máttvana í fangi hans,
og engu hljóði gat hann upp l°st'
ið, þótt hann leitaði við. Hann
hafði óvenjulegan hjartslátt o g
barðist við ekka. En eigi gat hann
lireyft sig eða veitt nokkra mot-
spyrnu. Það var eins og herfjötut
væri kominn á barnið.
Vel skildi Hörður allt, sem talaö
var við hann. En bezt skildi hann
hina ægilegu ónáð, sem hann va
fallinn í hjá móður sinni, af þvl ‘l<
hún hugði hann hefði brotið inel1
ið. Hann hafði margsinnis opna
munninn og æltað að segja henn’,
að hann hefði eigi brotið nren
ið,
álft
heldur hefði það brotið sig SJ‘“
þegar það stökk niður á gó^’jý
Hann var hafður fyrir rangri sn '
En hann gat ekkert sagt. M0< ’
hans hafði sagt, að liann he^
lirakið á brott verndarvætt ætta
innar. Það skildi hann eigi vel ntþ
En liann skildi það síðar, þvl a.
þessum orðum gat hann ai
gleymt. Reiðiorð móður hans l°gl
ust á hann eins og mara °g l<n1'
uðu liug lians og óþroskaðan 1 ,
amann eins og lierfjötur. Á sa’n ,
stundu var hann særður á geð* P
llíl*
sári, sem aldrei síðan gre11
heilt. Hörmulegast þótti hon ^
þegar faðir hans sagði, að upP
þessu ætti hann enga móður. ^
átti þá að klæða liann og gela
um að borða, eða hjálpa ^10'1^
þegar hann átti bágt? Og