Eimreiðin - 01.05.1965, Síða 32

136
EIMREIÐIN
elds og vatnsins stöpli að himin-brú.
Þú gýs einn, og enginn nema þú.
Ef þú gýs, þá kann ég ekki að kveða.
Þín er tign, sem fleygstu hugsun hindrar,
hæstu vængjum steypir fyrir borð,
fegurð, sem að yfirgnæfir orð,
þegar upjr í súlu þinni sindrar
og að flugi og litum allra Ijósa
leikur þér um sólskinsrúmin hrein.
Svip þinn festir ímyndunin ein —
skáldsins list og ljóð og söngvar frjósa.
Um leið og ég birti fyrrnefnt kvæði Stephans Að leikslokum, vil
ég gi'ípa tækifærið og árna öllum fslandsförum á þessu sumri farar-
heilla.
AÐ LEIKSLOKUM
Ef að vængir þínir taka að þyngjast,
þreyttir af að fljúga í burtu-átt,
hverf jrú heinfl og þú munt aftur yngjast
orku, er lyftir hverri fjöður hátt.
Jafnvel jró við skilnað kannske skeður,
skyndi-depurð grípi róminn þinn,
sem á hausti, er heiðló dalinn kveður,
hugsun um að Jrað sé efsta sinn.
I llægir jrig, að hér var steinum jnmgum
hnykkt úr leið, ef aðstoð þína brast.
Vissa ljé>s, að leika á yngri tungum
ljóðin, sem j)ú aldrei kveðið gazt.
Þrár og óskir jrroskast, vaxa, fyllast,
þína hönd sem aldrei fær þú léð.
Engin leið á von-spám nú að villast.
Víkja lrá, en hafa reynt og séð.
Þegar vorar, vinnst Jreim íleygu og ungu
vaxin þrá, í nætursólar glóð
móinn þann að sjá, þar mæður sungu
sinna lneiðra glöðust vögguljóð,
og hjá lind og laut og klettasprungu