Eimreiðin - 01.05.1965, Síða 36

140
EIMREIÐiN
Sólin skein glaðlega inn um litla
glugga verkstæðisins og geislarnir
mynduðu þríhyrninga á livítu
leirgólfinu. Skyndilega bar skugga
á einn af þessum þríhyrningum,
og Heinrich leit sniiggt upp.
Karin lá með andlitið á einni
rúðunni, og brosti kankvíslega til
hans. Svo bankaði hún í rúðuna,
hallaði höfðinu og sagði biðjandi:
„Leyl mér að koma inn til þín,
Heinrich!"
Heinrich stóðst ekki augnaráð
hennar og biðjandi rödd. Hann
hafði lengi fellt liug til Karinar,
og allar hugsanir hans og draumar
snerust um liana. Og hann hafði
orðið þess var, að hún bar einnig
hlýjar tilfinningar til hans. hað
var Jjví skiljanlegt, að hann ætti
erfitt með að neita bón hennar, og
hann íauk ujsp fyrir henni.
Þegar hann hafði aftur lokað
hurðinni gaumgæfilega, hljóp Kar-
in upp um hálsinn á honum og
Heinrich þrýsti henni að sér, og
þau gleymdu stund og stað í vímu
ástarinnar.
Heinrich settist niður á stafla
af málmbútum og dró Karin til
sín.
„Þegar við höfum lokið við að
steypa Maríuklukkuna hef ég lok-
ið námi mínu, Karin,“ hvíslaði
hann og kyssti hana á eyrað.
Karin brosti og kinkaði, kolli, en
sagði ekki neitt.
„Þá lyrst öðlast ég djörfung til
þess að ganga fyrir föður þinn og
biðja hann um hönd þína,“ hélt
Heinrich áfram. „En ég segi hon-
um ekki frá því að ég hafi gerzt
lærlingur hjá honum einungis til
þess að fá þig fyrir konu.“
Karin kyssti hann og flaug svo
eins og fiðrildi úr örmum hans.
Glaðvær og þokkafull dansaði hún
eftir gólfinu að málmbræðsluofn-
inum og nam þar staðar.
Heinrich sat kyrr og horfði á
hana með aðdáun og vissi vart í
þennan lieim né annan. Karin stóð
þarna í sólargeislanum, grannvaX-
in og fögur, og það var eins og
geislabaugur léki um ljóst og liðað
hár hennar.
Heinrich stökk til hennar. Hann
þráði að vefja hana örmum á ný
og kyssa hana. En hún vatt sér
léttlega við og hljóp umhveriis
bræðsluofninn, greip langa og
mjóa járnstöng og bar hana fyrir
sig eins og hún væri að verja sig-
Málmblandan krumaði og vall
í pottinum.
Þau hrukku bæði við, og Hein-
ricli flýtti sér að loka fyrir blástur-
inn. Nú rann það skyndilega upP
fyrir honum, að hann hafði uin
stund gleymt skyldu sinni, og auk
jtess hafði hann óhlýðnast. Rödd
meistara hans hljómaði i eyruin
hans: „Hleyptu engum inn! Eng-
um! Ef þú gerir það máttu biðj*1
íyrir þér!“
„Gættu að málmbræðslunni 1
. <<
stað þess að vera að elta nug>
sagði Karin glettnislega og dangl'
aði járnstönginni hugsunarlaust 1
einn af krönunum á málmbræðslu-
pottinum, sem opna átti fyrir, þeg'
ar málminum var rennt í mótin-
Heinrich stóð álútur við eldaiuu
en hann þekkti hljóðið, spratt upp