Eimreiðin - 01.09.1965, Blaðsíða 57

EIMREIÐIN
253
var — jafnvel að þér hefðuð ekki
tekið eftir mér,“ sagði hún.
Hann brosti við. „Það yrði erfitt
að telja nokkrum trú um slíkt,“
sagði hann, og um leið gramdist
honum að hafa gefið henni þannig
undir fótinn, því að nú varð and-
Ht hennar milt og hún roðnaði við.
.,Það er rnjög vingjarnlega sagt
af yður,“ sagði hún. „Ég er viss um,
að þér eruð vænn maður.“
Hann óskaði þess að geta aftur
horfið til þagnarinnar, en nú hafði
hann fyrirgert því. Hann sagði því
stuttlega til þess að stöðva frekari
trúnað af hennar hálfu: „Auðvitað
er þetta sjálfsagt, ef yður er eitt-
hvert lið í því. Konan mín er vön
að bíða eftir mér í bíl úti fyrir
stöðinni.“
„Ó, þakka yður fyrir,“ sagði hún
°g varð aftur hljóð.
Gagnstætt vilja sínum varð hon-
ttm hvað eftir annað litið til henn-
ar- Hún sat grafkyrr, og hann sá
htgran vangasvip hennar undir
dökku hattbarðinu og mjallhvítar
hendurnar, sem hún hafði kross-
Hgt í skauti sér, skáru af við svarta
kápuna. Hann reyndi að hamla á
tnóti forvitninni, sem ósjálfrátt
s°tti á hann. Hann leit undan, en
gat ekki stillt sig um að líta aftur
a hana, fyrst og fremst vegna þess
að hann hafði aldrei fyrr — eða svo
Vlrtist honum nú — séð konu, sem
var í sannleika fögur. Ekki svo að
shilja að slík fegurð væri svo mikil-
Væg í augum hans, hugsaði hann
eins og tryggum eiginmanni sómdi.
Hann vissi manna bezt, að fegurð
var sízt af öllu grundvöllur sannr-
ar hamingju milli manns og konu.
Rut var ekki fögur.
Hann lokaði augunum á ný og
hugsaði til hennar og brosti lítið
eitt. Rut var svo algerlega hrein-
skilin — jafnvel gagnvart sjálfri sér.
Hún gerði aldrei minnstu tilraun
til að sýnast lagleg. Hún hló ekki
að sjálfri sér fyrir ófríðleik sinn,
henni virtist blátt áfram sama um
hann. Og henni var svo margt ann-
að vel gefið, að hann hafði ekki
saknað þess, þótt hún væri ekki
fögur í andliti.
Lestin rann inn á brautarstöðina
í Lynnton, og hann spratt á fætur.
Hann var sér glöggt meðvitandi
um samferðarkonu sína, en hann
snaraðist fram ganginn, eins og
hann var vanur. Vagninn hafði
runnið fram hjá brautarpallinum,
og hann varð að stökkva út á gang-
brettið. Hann hafði tekið tvö löng
skref, þegar hann heyrði hana kalla
til sín:
„Viljið þér gera svo vel og rétta
mér höndina?"
Hann sneri sér við og sá, hvar
hún stóð á vagnþrepinu og reikaði
við. Lestin var þegar tekin að
lireyfast. Hann fleygði frá sér
skjalatöskunni. Ósjálfrátt rétti
hann upp hendurnar, og hún varp-
aði sér í faðm hans. Eitt andartak
fann hann mjúkan líkama hennar
í örmum sér og angan af ilmvatni.
Hún færði sig óðar frá honum og
horfði í kringum sig.
„Fóru engir aðrir hér út?“ spurði
hún.
„Nei,“ svaraði hann stuttlega.
Hann tók upp skjalatöskuna og