Eimreiðin - 01.09.1965, Blaðsíða 60

256
EIMREIÐIN
upplýst, og stóri hundurinn þeirra
sentist niður tröppurnar og stóð
og beið hans. Rut hafði fyrir löngu
kennt honum að bera skjalatösk-
una, og nú tók hann að ýlfra.
„Vertu rólegur, Tryggur,“ sagði
hann og fékk hundinum skjalatösk-
una. Seppi bar hana hreykinn upp
tröppurnar, ýtti á hurðina, smaug
inn og lagði töskuna á lágan bekk
í forsalnum. Þau Rut hlógu bæði.
Hlátur hennar var ætíð yndislegur,
lágur, hjartanlegur og einlægur.
Hann lokaði hurðinni á eftir sér
og kenndi hreina, ferska angan
hússins. „Guð minn góður, hvað ég
er feginn að koma lieim,“ sagði
hann. „Ég hef aldrei átt strangari
dag. Maríuvendirnir eru yndisleg-
ir! Hvaða dásemdar ilmur er‘
þetta?"
>.Ég var svo heppin að ná í
nautasteik,“ svaraði hún fjörlega.
Hún lijálpaði honum úr yfirfrakk-
anum og hengdi hann inn í fata-
skápinn. „Kvöldverðurinn er til-
húinn, þegar þér sýnist, elskan,"
sagði hún lilýlega. Hann gekk upp
stigann og fann, hvernig slaknaði
á sérliverri taug og vöðva líkamans.
Allt, sem ég fæ áorkað, er henni að
þakka, hugsaði hann. Hann leit á
klukkuna, fékk sér bað, fór í inni-
slopp og gekk því næst niður á
néðri hæðina innilega vel á sig
kominn. Hann treysti henni, og
hann vissi, að svo mundi hann ætíð
geta gert. Hvað þá, ef hann liefði
verið eiginmaður þessarar fögru
konu — þessi eiginmaður, sem hún
óttaðist, af því að annar maður
var ástfanginn af henni! Allra
snöggvast vorkenndi hann kon-
unni. Rut gæti aldrei elskað ann-
an mann.
Hann brosti með sjálfum sér,
þegar hann gekk inn í dagstofuna
á inniskóm, svo að skóhljóðs gætti
ekki á þykkri, dúnmjúkri gólfá-
breiðunni. Þá varð honum litið á
andlit eiginkonu sinnar í speglin-
um gegnt dyrunum, og brosið dó
á vörum hans. Hún stóð frammi
fyrir speglinum og starði á sjálfa
sig með skelfingu og óbeit, eins
og hún væri að horfa á framandi
veru.
„Rut!“ hrópaði hann hvössum
rómi.
Hann sá andlit hennar breytast,
það var aftur sama rólega andlitið
eins og það hafði alltaf verið í aug-
um lrans. Hún brosti. En hann gat
ekki sætt sig við það, sem hann
hafði orðið sjónarvottur að. Hann
stóð og horfði á hana með alvöru-
svip.
„Jæja,“ sagði hann. „Um hvað
varstu svo að hugsa?“
Þau höfðu ætíð verið hreinskil-
in hvort gagnvart öðru, og hún
var einnig hreinskilin nú. „Ég var
bara að hugsa um, hvað ég væri
ljót,“ sagði hún. Hún sagði þetta
hressilega, stakk hendinni undir
arm hans og leiddi hann inn í
borðstofuna. „Það er svo sem ekk-
ert nýtt,“ bætti hún við, um leið
og þau settust til borðs.
Borðið var smekklega búið, eins
og ætíð. Þjónustustúlkan bar fram
súpuna í stað framreiðslumanns,
sem þau höfðu haft, unz hann varð
að fara í stríðið. Bjarminn frá