Eimreiðin - 01.09.1965, Blaðsíða 63

EIMREIÐIN
259
viðurkennt sjálfa sig eins og hún
var. Nú sá hún fyrir sér í speglin-
um tólf vetra telpuna, sem var að
vakna til vitundar um sjálfa sig
sem konu.
Enginn mun elska mig, hafði
þessi barnunga mær hugsað. Grip-
in skelfingu við tilhugsunina um
ástvana líf hafði hún grátið í
hljóði. En ég verð að njóta ástar
— einhver verður að elska mig!
Svo liðu þrjú ár full af einmana-
leik og vonleysi, en þá tók hún
tryggð við einn kennara sinn, mið-
aldra konu, hversdagslega í útliti.
>,Ég elska miss Forbes,“ hafði
hún sagt við sjálfa sig einhverju
sinni. „Hvernig stendur á því, að
mér skuli þykja vænt um hana,
fyrst hún er nærri því eins ólagleg
og ég sjálf? En hún er svo við-
felldin.“
Þetta orð hafði reynzt henni eins
konar leiðarljós. Stundum gat sá
eiginleiki, sem það táknaði, fætt
af sér ást. Hvílík barátta hafði þá
átt sér stað í sál fimmtán vetra
telpunnar! Uppreistargirni æsku-
áranna var bæld niður, örlyndi
hennar vægðarlaust undirokað, eðl-
islægur áhugi hennar leystur úr
læðingi. Henni lærðist að leyfa sér
aldrei þann munað að andmæla
öðrum. Hún tamdi sér að vera öðr-
um til þæginda og huggunar í eins
Eonar upphafinni eigingirni, svo
að mönnum lærðist að treysta á
hana sakir þessa eiginleika. Hún
ræktaði með sér þá prúðmennsku,
sem felst í því að kunna að þegja
og hlusta.
Og svo þegar hún var tuttugu
og fjögurra vetra hafði Roger orðið
ástfanginn af henni, ekki við fyrstu
sýn, ekki bráðástfanginn, heldur
smám saman, næstum því með
tregðu. Hún hafði laðað hann að
sér með frábærri nærfærni, aldrei
sótzt eftir honum, en á ljúfan og
mjúklátan liátt orðið honumómiss-
andi. Ekkert einasta skipti hafði
hún álasað honum, jafnvel ekki
fyrsta sumarið, sem þau höfðu
þekkzt, þegar hann liafði snúið
baki við henni um tíma og gamn-
að sér við frænku sína, fallega
stúlku, sem komið hafði í heim-
sókn. En Sally hafði verið dekur-
sjúk og einþykk og skapsmunir
hennar biðu ófarir fyrir nærveru
Rutar. Hann liafði horfið aftur
til hennar, gramur og þó feginn
og beðið hana að giftast sér, og
hún hafði játazt honum og þau
gifzt nærri strax. Og upp frá þeirri
stundu hafði hún ekki gert neitt
annað en lykja um liann töfrahring
Ijúflyndis síns.
„Flónið þitt!“ sagði hún við and-
litið í speglinum.
Andlitið starði á hana í öllum
sínum hversdagsleik. „Þú átt eftir
að eyðileggja allt,“ sagði hún við
J)að ströngum rómi. „Hvað ég hata
þig!“ bætti hún við eftir andartak.
Svo varp hún öndinni jmngan. „En
ég verð að búa við þig.“
Já, þarna var þetta andlit, þessi
gamla, óhagganlega staðreynd í lífi
hennar. Og ef töfrahringurinn
hennar rofnaði, þá mundi hann
sjá hana eins og hún var. Það
hafði legið nærri í kvöld, hugsaði
hún. Því fór svo fjarri, að hún