Eimreiðin - 01.09.1965, Blaðsíða 59

EIMREIÐIN
255
Hann tók um hönd henni og kyssti
1 lói'ann.
»,Jæja?“ sagði Rut léttum rómi.
>ȃg hef ekki minnstu hugmynd
Ulp, hver hún er,“ svaraði hann.
„Ég settist í eina sætið, sem laust
'ar í vagninum, og það vildi svo
úl, að það var við lilið hennar. Þá
spurði hún mig, hvar ég færi af og
hvort hún mætti verða mér sam-
ferða út úr vagninum. Það er allt
°g sumt.“
„Hún var afskaplega falleg,
fannst þér það ekki?“ sagði Rut
glaðlega.
Þau stigu upp í bilinn, og hún
settist við stýrið, eins og hún var
°ft vön að gera, þegar liann var
þreyttur.
„Ég býst við því,“ svaraði hann
iítið eitt óákveðinn.
„Vissulega var hún það,“ sagði
É-ut. „Ég tej- alltaf eftir konu, ef
hún er reglulega fögur.“ Hún tók
fimlega krappa beygju og beindi
bílnum inn á aðalgötuna. „Lík-
lega
vegna þess, hvað ég er sjálf
°lagleg,“ bætti hún við.
Hún sagði þetta eins og af til-
'hjun og í léttum tón, en hann
þekkti hana of vel. Hann skynjaði
sársauka undir niðri í rödd henn-
ar- »»Þú ert ekki ólagleg,“ sagði
bann ástúðlega. „Þú ert indælasta
konan í öllum heiminum, og sú
eina, sem ég hef nokkurn tíma
hugsað um.“
Hún brosti. Hann virti fyrir sér
udmótlegan vangasvip hennar og
yujúkan sveipinn í sléttu gráu hár-
lnu- Hún hafði aldrei látið liða
lar sitt, sannarlega aldrei reynt að
sýnast önnur en hún var. Hún
hafði borið hversdagslegt útlit sitt
með eins konar stolti. Nú skynjaði
hann að bak við þetta stolt hennar
leyndist þjáning.
„Þú trúir mér þó, þegar ég segi,
að ég þekki ekki þennan kven-
mann?“ sagði hann hvasst.
„Auðvitað, Roger,“ svaraði hún
rólega.
Bíllinn rann mjúklega áfram eft-
ir götunni. Hún tók aftur til máls
á sinn þægilega, sefandi hátt: „Ég
fann óútsprungna maríuvendi í
skóginum. Manstu, þegar við fund-
um þá þar fyrir þremur árum og
síðan aldrei? Það var eins og ein-
hver liefði stráð þeim þar af ein-
skærri tilviljun þetta eina sumar.
En nú eru þeir þar aftur. Ég tíndi
stóran vönd og lét hann á borðið
í forsalnum. Þú færð bráðum að
sjá-“
„Það var gaman,“ sagði hann
lágt. Rósemin, sem stafaði frá
henni, friðaði þreyttar taugar hans.
Eftir þennan örðuga dag, eftir
ákvarðanir, sem hann lrafði orðið
að taka og gátu varðað sjálfa styrj-
öldina, hljómuðu orð hennar um
bláu, óútsprungnu skógarblómin
eins og sönglist. Aldrei biðu hans
nein vandkvæði eða örðugleikar,
er hann kom heim til hennar að
dagsverki loknu, heldur ætíð eitt-
livað gott og ánægjulegt. Hún
hafði gert honum allt lífið ánægju-
legt. Það var fallegt orð, og það
lýsti henni. Ánægjuleg — það var
hún!
Þau voru að aka inn um hliðið
og heim að húsinu. Það beið hans