Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 62

258
EIMREIÐIN
nautasteik, salat og heitt brauð.
Því næst hvarf hún út úr stofunni.
„Við skulum taka upp þráðinn
á ný,“ sagði hann. „Hvernig varð
þér svona innanbrjósts? Bara af
því að sjá þessa konu?“
„Það var konan, sem breytti þér,
ekki mér,“ sagði hún. „Ég segi þér
satt, ég hef alltaf verið þessu lík.“
„Þú átt við —“ Það var ómögu-
legt að halda áfram og segja: „Þú
hefur þá alltaf þjáðst vegna útlits
þíns.“
„Alltaf,“ sagði hún, eins og hann
hefði talað til enda.
„Hefurðu ekki verið hamingju-
söm með mér?“ spurði hann og
lagði frá sér liníf og gaffal.
„Með þér, jú, fullkomlega. En
með sjálfri mér, nei.“
Hann sá, að hún herti sig upp,
og hún hélt áfram. „Einu sinni
sagði Stuart við mig, hann var
fjögurra ára þá: „Af hverju ertu
ekki falleg eins og aðrar mömmur?"
Hann langaði til að huglireysta
hana. „Þú veizt, hvernig börn eru,“
sagði hann.
„Hræðilega sannorð,“ sagði hún.
Hann reyndi að taka til við mat-
inn á ný, liann var þess ekki um-
kominn að bera fram andmæli.
Er þau höfðu setið þögul um
stund, hringdi hún borðbjöllunni,
ávaxtaís var borinn inn, og þau
neyttu hans. Þá fékk hann ekki
lengur orða bundizt.
„Heyrðu, Rut, ég veit ekki, hvað
hér er á seyði. Þú hefur aldrei hag-
að þér þannig áður. Ég hef heyrt
aðra karlmenn tala um vandræði
sem eiginkonur þeirra bökuðu
þeim, og ég hef alltaf þakkað mín-
um sæla fyrir, að þú skulir ekki
vera eins og aðrar konur. En ef
þú ert afbrýðissöm vegna konu,
sem ég hef aldrei áður séð og mun
aldrei framar sjá, óska ekki að sjá
framar — drottinn minn, ég býst
við, að ég sé umkringdur fallegum
stúlkum á skrifstofunni — ég veit
það ekki — ég lít aldrei á þær, en
ég hef alltaf verið þakklátur fyrir
að eiga friðsælt heimili.“
Hún stóð upp, hálfbrosandi, og
hallaði sér upp að stólbakinu.
„Leyfðu mér að vera einsömul í
fimm mínútur," sagði hún.
„En ef þú ert þjökuð yfir ein-
hverju með sjálfri þér —“
„Aðeins fimm mínútur," sagði
hún í bænarróm, „og svo fáum við
okkur kaffi inni í dagstofunni, er
það ekki? Það er búið að leggja í
arininn, þarf aðeins að bregða upp
eldspýtu."
Hún gekk upp stigann og inn í
sitt eigið herbergi og læsti að sér.
Hún gekk út að glugganum, lauk
honum upp og andaði að sér svölu
kvöldloftinu, unz hún fann blóðið
þjóta um æðar sér. Síðan lokaði
hún glugganum, gekk að snyrti-
borðinu og kveikti á öllum ljósun-
unt, svo að ljósbjarminn frá þeim
umlék hana.
„Flónið þitt!“ sagði hún með
sinni rólegu rödd, „erkiflónið þitt!
Að þú skulir gleyma eftir öll þessi
ár!“
Hún stóð grafkyrr og starði á
sjálfa sig, óbifanlega kyrr með
hendurnar samanfléttaðar í skauti
sér. Tólf vetra gömul hafði hún