Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 50

ÞREYTT MOÐIR
Smásaga eftir
Svein Hovet
Konan kom út á húströppurnar
og fann ferskan morgunblæinn
leika um sig. Þetta var árla dags.
Hún staðnæmdist um stund og
horfði hugfangin á fegurðina,
sem mætti augum hennar. Þessi
morgun var að sönnu eins og fjöl-
margir aðrir morgnar, er hún hafði
lifað um þennan árstíma, en þó
var hann nýr. Hún minntist eins
slíks morguns endur fyrir löngu.
Þá höfðu þeir ekið heim til hennar
líki bónda hennar, en fljótið hafði
bundið enda á lífdaga hans. Eftir
þetta var sem haustlitirnir hefðu.
dýpri áhrif á hana, hinn fölnandil
dauðalitur haustsins stóð hennij
Ijósar fyrir hugskostsjónum en'
fyrr. Inni í laufflekkjunum, sem
fallið höfðu af trjánum, var sem'
hún heyrði hvert haust harmræn-I
an söng. Þá tók hún stundumj
höndum fyrir brjóst sér og laut^
höfði, eins og hún vænti sér ein-J
hvers örlagadóms. En leið hennar^
lá brátt inn í nýjan dag athafnaí
og strits, og eftir þvf, sem tíminn.
leið jókst haustfölvi hennar sjálf-^
rar. f
Nú stóð hún þarna á tröppunum)
drykklanga stund, enda þótt húni
hefði í rauninni engan tíma til*
þess að slæpast. Alls staðar var eitt-
hvað, er beið hennar. Sinaber hönd
hennar krepptist um höldu vatns-
fötunnar. Hún var á leið að brunn-
inum að sækja vatn. Þennan sama
veg fór hún fram og aftur dag eftir
dag og ár eftir ár, og fætur liennar
hafa troðið slóð í túnið. Tröðin
er eins og brúnleitt band, sem ligg-
ur frá tröppunum að brunninum.
Stundum verður henni hugsað til
þess, hve mikill hluti lífs hennar
er tengdur þessum brunnstig. Hún
hefur aldrei komist lengra, en að
þessum brunni. Hér er öll hennar
gleði og öll hennar sorg troðin nið-
ur í fátæklegan stiginn niður að
vatnsbólinu. Hér hafði hún gengið
snemma morguns, meðan aðrir
sváfu og annríkið beið hennar
framundan, og hér hefði hún geng-
ið síðla kvölds, þegar aðrir höfðu
lokið dagsverki sínu. En hver hafði
veitt því eftirtekt, að þetta hafði
kostað hana mikla orku, að vegur-
inn var þungur og hún göngu-
móð. Varla nokkur maður. Þegar
hún gekk hér um með hinar þungu
vatnsfötur, var Jrað einungis sem
sjálfsagður hlutur, og þannig hlaut
það að vera. Þetta var aðeins eitt
af því, sem henni var áskapað.