Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 9

TAKMORK
73
Númer eitt kemur skjögrandi að
þar sem þeir liggja. Númer tvö
ríghaldandi í fætur Númer þrjú.
„Hvað, — eru menn bara hjedd-
na í síðastaleik“, drafar hann.
„Hjálpaðu mér að draga hann
lrá bakkanum“, stynur Núm'er tvö
blár af áreynslu.
„Kvurslags háttarlag er þetta?
Ætlaði hann bara að fá sér sund-
sprett. Ja öllum veitir nú ekki af
að blotna soldið, — en bara að
innan sko hahaha."
Á meðan Númer eitt tuldrar,
mjakar Númer tvö sér afturábak
með Jrví að finna fótum sínum
festu, spyrna í og toga Númer
þrjú með sér.
Núm'er þrjú hjálpar til, er hinn
rólegasti, dálítið gramur á svip.
„Þetta var óþarfa fyrirhöfn hjá
Jrér“ segir hann um leið og hann
sezt á þúfu og starir í fjarskann.
„Hvað ætlaðirðu að gera, —
stökkva yfir?“
„Nei oní.“
„Þú hefðir drepið Jng.“
„Það er ekki víst. Ég vona ekki.“
„Ja Jrað hefði verið á takmörk-
unum.“
„Það er 'einmitt Jrað. Á takntörk-
um lífs og dauða."
Númer tvö hefur staðið yfir en
sezt nú niður dálítið frá. Númer
eitt hefur lagst endilangur í gras-
ið við gjána. Hann og Númer tvö
snúa baki í gjána, andspænis Núm-
er þrjú.
Þögn.
Enn 'er umhveríið autt af mönn-
um. Sólskinið bjart og sterkt.
Svalur gustur. Fuglasöngur fjar-
lægur.
Kyrrðin er rofin af djúpu,
dimmu, rödduðu ropi. Númer eitt
hefur risið upp við dogg og lítur
á Númer þrjú, reynir að hvessa
sljóleg, blóðhlaupin augun.
„Heyrðu lagsi, — hvað varstu
annars að gera?“
„Ég ætlaði að hoppa oní.“
Númer eitt hristir úfinn haus-
inn.
Númer tvö ókyrrist: „Ætlaðirðu
sumsé að fremja sjálfsmorð. Ég h'ef
alltaf haldið að fólk með slík
áform væru taugatitrandi mann-
hrök eða móðursjúkir kvenmenn.
Ég .. . mér virðist Jrú hvorugt. . “
„Þetta á ekki að vera neitt sjálfs-
morð. Það er aðeins fólk sem liatar
sjálft sig eða aðra sem drepur sig.
Um slíkt 'er ekki að ræða í mínu
tilfelli. Þetta yrði eðlilegur dauð-
dagi ef Jrað orð ætti að nota.“
„Allir sem ekki þora að horfa
framan í heiminn eru helvítis aum-
ingjar og halanegrar og eiga ekki
skilið að lifa,“ drafar Númer eitt
hróðugur á svip, dregur upp flat-
ann pela, tappann úr honum, sýp-
ur á, en hellir mestu oná sig:
„Ahhh“.
„Þú lifir samt“, segir Núnter
þrjú.
„Auðvitað lifi ég .. . lifi hátt . ..
og á Jjað skilið! Ég býð öllum heim-
inum byrginn, — en fari hann ann-