Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 15

takmörk
79
að. Ég reyndi alltaf að hafa næstu
Setningu linitmiðaðri en þá síð-
ustu; næsta kafla efnismeiri en
þann næsta á undan og hætti ekki
fyrr en efnið var þurrausið og gal-
tómt; allt sagt sem hægt var að
segja. Að þessu loknu var eins og
skorið hefði verið brott hluti af
heila mínum, sem síðan lá í blaða-
formi á borðinu fyrir framan mig.
Þetta h'eilabrot snyrti ég síðan og
nostraði við til að fullnægja ströng-
ustu kröfum, fór með handritið til
bókaforlags sem tók það til útgáfu
strax að lestri loknum. Ég beið og
vonaði að nú fengi ég liarða krítík;
yrði rifinn niður og í hæsta lagi tal-
inn efnilegur byrjandi sem ætti
margt ólært. Enn allt fór á sama
veg. Bókin var kosin bezta bók
ársins.
Þetta gladdi mig auðvitað og ég
vissi þó að ég átti þetta skilið. En
gleðin var skammvinn. Ég fór að
reyna að leggja drög að nýju verki,
en gat einfaldlega ekki horft hærra.
Fullkomnunin var alger.
Ég var orðinn þekktur maður.
Kvenfólk hafði alltaf hópast á mig,
og nú keyrði um þverbak. En það
var mér ekki nema stundargaman,
því að allt sem skiptir máli var og
er ég sjálfur. Ég er sjálfstætt sköp-
unarverk, s'em ekki er í heiminn
borinn til að kynda undir aðra eða
kaupa pelsa handa ungunt stúlk-
um, — nema því aðeins að það veiti
sjálfum mér ánægju, og það gerir
það ekki.
Hið eina sem eftir var til úrræðis
var að reyna að víkka sjóndeildar-
liringinn og halda út í lieim. Á
ferðum mínum tókst ég á við ýms-
an vanda, s'etti mér ýmis markmið
á ýmsum sviðum, hvert á eftir öðru.
Þessi eina bók mín var gefin út
víða um lönd, og svo fór sem fór.
Hún fékk sömu einhæfu viðtök-
urnar og peningar streymdu til
mín úr öllum áttum. Ég fór úr
landi; hvert land var mér takmark
í sjálfu sér, en í hverju landi setti
ég mér takmörk af ýmsu tagi, —
allt til að finna mín eigin. Þau h'ef
ég ekki enn þá fundið og hef ég
þó gert allt sem í mínu valdi stend-
ur til þess. Kannski er það einmitt
þess vegna sem það tekst ekki.“
Núm'er þrjú hefur sagt sögu sína
eins og fyrir sjálfan sig og horft til
himins. Nú lítur hann niður og sér
að Númer eitt er lagstur hálfur út
af gjárbrúninni með pelann í hend-
inni og virðist stara oní vatnið.
„En hvers vegna ertu hér að
fremja sjálfsmorð? Flestum mönn-
um þætti lífið leika við sig í þín-
um sporum. Af hverju heldurðu
'ekki áfram að reyna að finna þín
takmörk í staðinn fyrir að gefast
upp?“ spyr Númer tvö.
„Eins og ég sagði áðan verður
dauðdagi minn ekki „sjálfsmorð"
í jiess orðs venjulegu merkingu.
Réttar væri að nefna þetta „að
drepast úr leiðindum". Mannsævin
er sundurskorin af ýmis konar tak-