Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 16

80
EIMREIÐIN
mörkum; stórum, smáum, sum
setja m'enn sér sjálfir, sum eru lög-
boðin og sum eru tilorðin af sjálfu
sér samkvæmt vorri vitneskju. Lífs-
leiðin er vörðuð takmörkum sem
öll eiga það sameiginlegt, að ævi-
spottarnir milli þeirra miðast al-
gerlega við þau. I augum sumra
er næsti matmálstími verðugt tak-
mark. Aðrir m'enn eiga sér það tak-
mark að verða ríkir. Enn aðrir hafa
að takmarki að fleka sem flesta og
fallegasta kvenmenn. — Næsta og
vonandi ekki síðasta takmark mitt
er það sem við nefnum dauðann.
Þetta er hreint neyðarúrræði. Ég
eygi hreinlega engin önnur tak-
mörk. Dauðinn er af mörgum tal-
inn hið hinzta takmark. Það getur
vel verið rétt, en ef ég yfirstíg
dauðann, hvaða takmörk eru mér
þá s'ett? Öll þessi takmörk verða til
þess að við keppum að Jreim,
hlökkum til þeirra, þráum þau;
lifum fyrir þau ...“
Skyndilega heyrist hóstað, ropað
og kokað. Númer eitt Hggur á gjár-
bakkanum með hausinn frammaf
og spýr oní vatnið. Ein gusan af
matseðli dagsins grípur efri góm
hans með sér og sendir oní. Gus-
urnar lenda m'eð léttu skvampi í
vatninu.
„Þessi maður safnar í sarpinn
alla vikuna fram að helgi, en Jrá
gubbar hann öllu saman. Síðan
getur hann hlakkað til að geta
gubbað aftur um næstu helgi. Þetta
gefur lífi hans gildi. Hann Jjekkir
sín takmörk; maginn sér um Jjað.“
segir Númer þrjú. „Mér er samt
ekki ljóst hvaða takmörk þú s'etur
þér“.
„Mín takmörk eru sameiginleg
fjölskyldu minni; konunni minni
og krökkunum mínum. Við upp-
lifum allt sameiginlega. Ég vinn til
Jress að geta séð ijölskyldunni far-
borða. Það gefur vinnunni gildi.
Síðan nýt ég lífsins í skauti fjöl-
skyldunnar, með konunni minni
og krökkunum mínum. Takmörk
mín eru eign mín.“
Þeir sitja stund Jrögulir.
En þegar þ’eir þegja er líf farið
að færast í tjaldbúa. Úfnar konur
og krumpaðir karlar skreiðast úr
tjöldunum með æpandi krakka á
hælunum. Fuglar syngja hástöfum.
Hani galar. Hundur geltir. Kind-
ur jarma. Beljur baula. Umhverf-
ið vaknar til lífsins.
Númer eitt er búinn að jafna
sig; hristir hausinn og rís á fætur
með erfiðismunum: „Ég held ég
verði að fá mér pilsner niðrá Val-
höll. H'eyrðu sjálfsmorðingi ef ég
væri ásatrúar þá segði ég að við
myndum hittast þar hahaha. — En
ég er nú einu sinni kristinn mað-
ur. Heyrðu vesælmenni! „Hann
beinir orðum sínum til Númer tvö:
„Heyrðu ertu með niðrá Valhöll?
Við getum kannski náð okkur í
dömur ha?“
Númer tvö stendur snöggt upp:
„Ha nei, — ég þarf að fara til kon-
unnar minnar og krakkanna. Þau