Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 17

TAKMÖRK
81
voru soi'andi í tjaldinu þ'egar ég
iór. Þau geta verið orðin hrædd.
„Þú ert helvítis ijölskylduþræll
og aumingi. Þið eruð livor öðrurn
heimskari.“ Hann leggur ai stað
óöruggum skreíum í átt að Val-
höll. Númer tvö lyítir hönd hik-
andi í kveðjuskyni og heldur í átt
til tjalda. Númer þrjú er eítir við
gjána.
Sunnudagurinn er að renna sitt
skeið. Enn er bjart og sól á loíti,
enda sumar. Blikutreíjar líða yíir
himininn eins og guðdómlegur
skaírenningur.
Það er mikið selt aí ís og pulsum
og pilsner í Valhöll þennan dag.
Og ungur strákur eltir ireka systur
sína. Hún haíði tekið ísinn hans.
Hún var búin m'eð sinn og langaði
í meira. Stelpan hleypur hratt en
strákur nær í hana á gjárbakkan-
um. Hún missir ísinn og hann dett-
ur oní.
Stuttu seinna eru tvö börn leidd
frá gjánni aí íoreldrum sínum.
Þau gráta. En í sama mund þyrpist
iólk að úr öllum áttum. Það skipar
sér þétt meðíram gjánni. Nokkrir
karlar sækja ýmis tól og stengur og
að lokum er hinn íorvitnilegi
hlutur kominn upp á bakkann.
Fólkið hópast í kring. Menn bolla-
leggja, kv'eða upp dóma; skvaldra.
Maður nokkur virðist ætla að
láta til sín taka og ryðst í gegnum
mannþröngina. „Já, — ég er senni-
lega sá síðasti sem sá hann lifandi.
Við töluðum hér saman í morg-
unn." Hann segir þetta hátt og
fólkið lætur spurningum rigna yf-
ir hann, úr hverjum hann greiðir
af mjög fúsum vilja: „Já þetta var
viðbúið. Hann var svo langt niðri
auminginn."
„Eða þú hátt uppi“, hrópar ein-
hver.. Hlátur. Númer eitt snýr sér
að viðkomandi og s'egir honum til
syndanna.
Það er ekki fyrr en löngu seinna
að fólkið fer að tínast burt. Mikið
er skeggrætt og konur jesúsa sig.
Númer tvö, konan hans og
krakkarnir hans standa álengdar.
Þögul.
Númer eitt er einn saman, star-
ir fram fyrir sig. Það vottar fyrir
svita á efri vörinni. Hann tekur
upp pilsnerflösku, opnar, drekkur
og segir: „Ahhh“ og „Það er nú
það“, andvarpar, snýr sér við og
heldur af stað. Og svitinn á efri
vörinni gufar upp í sólskininu.
6