Eimreiðin - 01.09.1971, Side 36

100
EIMREIÐIN
stakkstæði hér eystra hef ég farið
og mun koma á þau öll, síðan vest-
ur að samræma samhæfa samvirkja
yður, fólk, og gera úr ykkur
sprengju sem sprengir þakið af
þjóðfélaginu svo að ég geti séð
himininn og Elliði geti komist til
ykkar til þess að taka hjá ykkur
fiskinn.“
Þegar hér var komið ræðu, hafði
allt verkafólkið leitað sér skjóls
ofanvið langan skúr sem stóð kipp-
korn uppfrá stakkstæðinu. Aðeins
fávitinn og hundurinn urðu eftir
innan sjónmáls ræðumannsins.
Fólkið stóð í hnapp bakvið skúr-
inn og varð að lirópa til að lieyrð-
ist fyrir þrumuraustinni. Hver
upp í annan: „Hlöðum að honum,
grýtum hann, líkvíderum hann, í
sjóinn með hann. En umfram allt,
þessi hávaði 'er aldeilis óþolandi.
Skiptum liði: nokkrir fara niður-
með stakkstæðinu hvorum rnegin,
hinir liðugustu fara fjöruna, liinir
sjófræknustu sækja að honum að
framanverðu. Hvaðan kom mann-
helvítið?“
„Hagyrðingar og sveitamenn,"
æpti meistarinn, því að meistari
hefur maðurinn óneitanlega verið
þótt ekki væri nema í öskrum:
„ég boða yður brottnám k'erfisins.
Ég boða yður hina sameiginlegu
vitund.“
„Þrengjum að honurn. Fletjum
hann,“ hrópaði einn karlmann-
anna. Hann stakk liausnum fram-
fyrir skúrhornið og kíkti.
„Hvaðan kom mannhelvítið?"
var spurt.
„Tókstu ekki eftir ferðamann-
inum sem var að snópa í kringum
stæðið?“
„Umrenningnum?“
„Flækingnum?"
„Djöfull og helvíti, hlöðum að
honum," öskraði ungur og náttúru-
mikill maður.
Fólk hafi komið út á stétt frá
flestum húsunum uppí brekkunni
en mannsöfnuðurinn bakvið skúr-
inn hafði gefið því ótvíræð m'erki
og það hafði farið inn þegar aftur.
Frá stæðinu lieyrðist: „Sjö sinn-
um ellefu er sjötíu og sjö; sjö sinn-
um sjötíu og sjö gæti ég líka sagt
ykkur hvað er því að ég kann á
reikningsstokk og hef hann við
höndina. En livað sem því líður
skal ég alltaf vera sjöfalt meiri en
nokkur ykkar.“ Það sljákkaði niðrí
manninum.
Allt var dottið í dúnalogn. Fólk-
ið stóð hreyfingarlaust og þegjandi
og horfði hvert á annað. Nokkur
augnablik liðu svo hörfaði maður-
inn við hornið afturábak og fólkið
dróg sig hv'ert að öðru í þéttan
hnapp. Meistarinn kom fyrir liorn-
ið hægum skrefum, staðnæmdist og
spurði: „Hefur nokkurt ykkar eld-
spýtur?" Eftir hik tók maðurinn
sem snúið hafði aftur frá Vestur-
heimi, fram eldsspýtur og fékk
honum.
„Þú mátt eiga stokkinn," sagði
hann.