Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 39

MEISTARINN
103
„Tututututu," sagði Gunnvör.
„Hún er áreiðanlega komin fjóra
mánuði á leið.“
„Bö,“ var sagt ofanaf þaki skúrs-
ins. Fólkið gaf því ekki gaum.
„Þá hefur burðurinn komið und-
ir á föstunni," sagði einhver.
„Bö,“ var aftur sagt ofan af þak-
inu og nú sínu hærra.
Fólkið leit allt upp og sá meist-
arann flatmaga fyrir ofan sig með
höfuðið teygt framaf brúninni.
Hópurinn tvístraðist þegar með
miklum ópum og írafári og kerl-
ingar þöndu sig útum ójöfnurnar
með búkhljóðum og æi; konur
styttu sig þungstígar með miklum
bolvindum, og unglingar teygðu
úr l'eggjunum; hver fyrir sig skauzt
bakvið það byrgið sem hann vænti
sér helzt skjóls af, hrognkelsa-
kerrur, brunndæluna, skúra og
skreiðarballa.
„Setlega, setlega," sagði meistar-
inn sitjandi á þakbrúninni og
dinglaði fótunum. Hann veifaði
hendinni með virðuleikasvip. Eng-
ínn var í augsýn hans frekar en áð-
ur. Hann sagði stundarhátt og
ibygginn: „Oft 'er í holti heyrandi
nær.“ Snöggvast brast lyrir í rómn-
um svo að undir tók í firðinum.
Svo tóku orðin að streyma framaf
vörum hans tiltölulega lágt og hlý-
lega: „Melrakkar, brennimark
mitt set ég á feld ykkar. Af ykkur
dreg ég belg ykkar. Nýir munuð
þér fram ganga.“
Að þessum inngangsorðum
mæltum greip meistarinn andann
á lofti og hélt svo áfram: „Trýni
ykkar glennast upp og dragast nið-
ur í skeifu, vígtennur og tanna-
raðir löðrandi af salvíu spennast
upp og frá gini ykkar stígur gagg
þ'egar þið verðið vör afbrigða frá
kerfisbundnu hátterni ykkar. Þið
óttist og hatið hvert annað. Þið
réttlætið auðvirðileik ykkar með
því að vitna til hvers annars og sem
hópur með þvi að vitna til for-
feðra ykkar. En ég segi; taki hver
öðrum fram; verið föðurbetrung-
ar, eða ég mun brennimerkja á
b'elg ykkar þetta orð: menningar-
morðingjar. Ég er ekki að ofan
komin heldur er ég afl myrkursins
sem þið hafið sært ykkur til höfuðs
með því að sníða með skrafi ykkai
helvíti handa tveimur. Myljið
óþverrann framúr eyrtim ykkar og
takið við ferskleik orða minna.
Unnið hinu óreynda, hinu ókann-
aða. Leggið hlustir við bergmáli
orða minna innra m'eð ykkur sjálf-
um. Vaknið, umfram allt vaknið.
Nú spratt meistarinn uppaf þak-
brúninni, riksaði fram og aftur um
þakið, reitti hár sitt og öskraði:
„Nei, það þýðir ekkert að tala við
ykkur. Þið ertið skinlausar skepn-
ur. Þið hafið glapið mig með því
að fela ykkur hvert innaní öðru.
Maður ætti aldrei að ávarpa nema
eina manneskju í einu. En hvað
annað á ég að gera? Þau 'eru sjálfs
sín þjónar. Hvaðan annarsstaðar
en utanfrá getur komið sá máttur