Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 43

MEISTARINN
107
ráð að stökkva uppí loftið svo að
hælarnir slóust í rasskinnarnar á
honum. f loftinu hrópaði hann:
„Hann hefur kveikt í.“
„Á hann piltar," sagði faðir hans
hæglátlega.
Þeir hlupu á hann fjórir og
héldu honum. Faðir hans sagði
meðan þ'eir voru að sela hann:
„Hér á utanhéraðsmaður í hlut,
öll gát er affarasælust.
í þessum svifum kernur sá mað-
ur sem utast hafði staðið reykull
í spori í áttina til þeirra, nemur
staðar og stendur lramaf honum
spýjan svo að fólkið hrökk undan
hver sem betur mátti. Fellur mað-
ur þessi þegar í óvit.
„Ja, nú þykir mér týra,“ sagði
sonurinn Jrá og var runninn af
honum berserksgangurinn.
„Hér eru engin gamanmál á
ferðum," sagði faðirinn.
„Sjáðu," sagði gelgjan. Hún stóð
við hliðina á Epla-Manga og benti
upp í loftið. Reykjarlopi sveif hátt
fyrir ofan Jjau og barst innyfir
Jrorpið. Annar kom í ljós yfir
skúrnum.
Fólkið stóð í hring umhverfis
manninn og starði á hann. Andlit
hans var stirnað; efri vörin var
dregin uppað nasarótunum og
tannhold og gular tennur fram-
skagandi; munnur og augu galojt-
in. Kúpt ennið jók á ljótleik svips-
ins. Meðan fólkið stóð Jtarna og
starði kom tunga mannsins í ljós
á milli tanngarðanna, hún færðist
út á milli Jjeirra og hvarf svo aft-
ur.
G'elgjan ýtti þéttingsfast við
manninn með fætinum. Henni var
kippt frá og hastað á hana. Hún
fálmaði Jrvalri hendi eftir Ejda-
Manga og J:>au fléttu saman fingr-
um; með hinni tók hún í hönd
Jress sem næstur henni stóð. Við
handtökin létti Jaeim örlítið og Jjau
leituðu lausum höndum sínum
trausts í lófum enn annarra. Þann-
ig barst úrræði gelgjunnar hratt og
orðalaust meðal fólksins unz það
hélzt allt í hendur. Maðurinn lá í
hringnum miðjum og var að reyna
að segja eitthvað; tunga hans færð-
ist milli munnvikanna og mjamtur
barst frá talfærunum. Hundurinn
kom aðvífandi og þrengdi sér inní
hringinn, hann þefaði úr gini
mannsins sem ]:>á dró að sér tung-
una til að lnindurinn æti hana
ekki. Einhver sagði: „Látið ekki
hundinn jsissa á manninn," og
dýrinu var ýtt útúr hringnum.
Fólkið ýmist þrengdi hringinn
eða víkkaði, en enginn sl'ejDpti
hendi af öðrum af ótta við að
hræðslan yrði lionum um megn.
Svo fór fólkið að ganga allt livert á
eftir öðru og hringurinn að snúast.
Fyrst hreyfðist ltann örhægt, eins
og fólkið væri lémagna af skömm,
síðan luaðar. Loks sagði kjökurs-
leg og hjáróma rödd: „Göngum við
í kringum." Einhver flissaði. Orðin
hófust aftur annarsstaðar í röðinni
og voru bergmáluð nokkrum sinn-