Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 47

Haust
Smásaga
Eftir
Jón Hjalta
Mildur liaustdagur og sól gengin
fyrir. Hiti dagsins streymir ört úr
mó og mýri, af strái og steini, inn
í kvöldskuggann, út í kaldan geim.
í hlíðarfæti ofan Staðarins er
ungt fólk að hreinsa mold af skófl-
um, leir af kvíslum og hjökkum,
því að dagsverki er lokið. Lagður
er grunnur að nýju íþróttasvæði,
sem unglingar af báðum kynjurn
starfa að í frístundum sínum. 1
þágu þess draums taka þeir á af
öllu afli, finna svölun í stritinu,
óþekkta fullnægju vaxandi kröft-
um. Geðið er glatt og söngurinn
hljómar:
Haust farðu heim
og héla þín svo köld ....
Bergmál söngsins berst um dal
og hól niður til Staðarins, unz
síðasti ómurinn deyr, jafnhliða
dagsbirtunni um fjall og fjörð.
Nótt, haustnótt. Saltremmdur,
svalur norðanvindur blæs af hafi
inn yfir Staðinn, sem til annarra
átta liggur í fjallaskjóli.
Snjóföl efst í hlíðum, lauffall í
görðum, hrím á götum, haust-
myrkur. Hvergi ljós í glugga, en
á efri liæð Heimilisins blaktir hvítt
tjald út um rifu á skjá, líkt og
brugðið sé til lags blikandi sverði.
Þrátt fyrir myrkur og kulda haust-
næturinnar, njóta menn þó yfir-
leitt hlýrra og bjartra drauma, inn-
an læstra glugga, og flestra svefn-
farir eru því sælli sem svalar blæs
úti.
Af garðtrjánum l'alla laufin eitt
og eitt, en stofninn býr sig undir
misserissvefn og væntir síðan miss-
erisvöku á ný, unz engin missera-
skipti eru meir og sól sokkin í haf
hinzta sinni.
En mannsbarn má aðeins sofa
svo sem tvær eyktir, þá 'er ný vaka,
ný streita mannlegs lífs, þar sem
eyktir svefns og vöku renna sam-
an í dægur, misseri og ár, manns-
ævi. Einnig þar blása naprir vind-
ar, sem fella lauf af greinum, búa
stofn og krónu undir nótt síðustu
eykta, hinztu hvíld.
Þótt visnandi lauf og fölir litir
haustsins eigi sér sinn þokka, er
livorugt mönnum kærkomið í 'eig-
in lífi, meðan sól á sér enn há-
degis- eða miðmundastað á ævi-