Eimreiðin - 01.09.1971, Side 48

112
EIMREIÐIN
hinminum. Æskumaðurinn hrópar
í angist: Haust farðu heim, enn er
vor. Miðaldramaðurinn hrópar
ekki, en angist hans er þó sýni-
leg og hann tekur orð unglingsins
sér í munn: Haust farðu heim, enn
er sumar. Jafnvel öldungurinn,
hvíthærður og riðandi á fótum,
hvíslar: Haust farðu heim og héla
þín svo köld. Þannig bregzt manns-
ins barn við kalli haustsins. Þó ber
það við, að haustið bregður á leik
og gerir sér læti. Vindurinn snýst
á átt, hlý sunnangola andar á
þurra stofna, blaðlausar greinar og
jarðfallið lauf. Grös gróa og blóm
springa út. Tíminn hopar á hæli
og stendur kyrr um stund, en er sá
gállinn á honum í nótt? Varla, og
þó?
í Heimili Staðarins lætur aldrað-
ur maður illa í svefni. Að lokum
vaknar hann og setzt upp í rúmi
sínu, strýkur óstyrkri h'endi um
sveitt höfuð sitt og tautar: Ekki er
mark at draumum, mælti Sturla.
Næturvindurinn hefur ekki snúizt
á átt, svo að norðanstrekkingur-
inn flæðir á ská inn um opinn
gluggann, sogar hvítt gluggatjald-
ið ýmist út eða inn, þó oftar út og
leikur við jaað utan veggja með
lágum þyti. Stundum breiðir hann
úr því eins og segli í óskabyr, en
hinn dyntinn vöðlar liann því sam-
an í ströngul og kippir því beint út
eins og brandi, reiddum til höggs.
Kuldahroll setur að gamla
manninum, sem stiklrar fram úr og
lokar glugganum. Undarlegur Jjessi
svimi nú í seinni tíð, liöfuðjiyngsli
á hverri nóttu og illspáir draum-
ar, næstum martröð. Honum finnst
kaldur sviti Jsekja hörund sitt, sem
Jjó er eldheitt og æðaberar hend-
urnar titra, Jrví að beygur nætur-
innar h’efur hann enn á valdi sínu.
Var hann að verða skar? Ekki
fannst honum Jjað, Jorátt fyrir all-
háan aldur. Bezt að tína á sig spjar-
irnar, líðanin var yfirleytt verst í
rúminu, skárri á ferli. Nú skildi
hann Jtá menn íyrri tíða, sem
hvorki vildu né gátu dáið í rekkju
sinni, heldur alklæddir og stand-
andi.
Hann styður liöndum við veggi,
gengur reikulum skrefum til baðs,
skrúfar frá kalda vatninu og læt-
ur renna, þar til Jjað er jökulkalt.
Þá J>vær hann sér rækil'ega, baðar
höfuð sitt og heldur þvottapok-
anum sem ísbakstri við brenn-
heitt enni. Að Javí búnu er hann
nokkru hressari.
I herbergi hans er stór bóka-
hilla og fornlegt skrifpúlt, málað
blátt. Á náttborðinu liggja nokk-
ur skrifuð blöð, gömul kvæðabók
og fornsaga. Fjarlægur lieimur,
ugglaust hvorki bjartari né betri
en sá, sem nú 'er, en umfrm allt ein-
faldari. Hann setzt í snjáðan djúp-
an stól, lágur maður, skarpholda.
Handleikur pilluglas. Ætti hann
að fá sér eina? tvær? Nei fjanda-
kornið, prins Albert og pípustaut-
urinn yrðu að duga enn um sinn.