Eimreiðin - 01.09.1971, Qupperneq 56

120
EIMREIÐIN
mistekist að slá þennan orðhák
ai' laginu, svo hann kaus að þegja.
Sló öskuna úr pípunni og gekk
upp til sín, án irekari orðaskipta.
Hann var hvergi nærri góður í
höíðinu og hugsunin ’ekki vel skýr,
en þrátt íyrir það, og eí til vill
einmitt þess vegna, kom nú minn-
ingin um Sólbjörtu yíir hann,
máttugri en nokkru sinni íyrr í
seinni tíð.
Var máske einhver hæía í þessu
blaðaslúðri, sem Sakki skarnið var
að glugga í um Sólbjörtu? Trúlega
lítið, og þá sjálfsagt meira og
minna afbakað og rangfært vegna
heimsku og hjátrúar, sem alltaf var
svo ofarlega í fólki. Eins og til
dæmis sögurnar um Pjakk, hans
eigin ættardraug, allt eintómur
þvættingur og þjóðsagnaskáldskap-
ur. En ásthrifni hans í stofuhúsinu
á Hóli? Var hún ekki dularfull?
Fjarstæða. Hann var þá svo að
segja á bezta aldri, búinn að vera
fjarri konu sinni í marga mánuði,
við lélega aðbúð og leiðinlega fé-
laga. Nei, það var vissulega ekk-
ert dulrænt við það, aðeins algengt
mannlegt fyrirbæri, þó að hughrif-
in hefðu að vísu verið ótrúlega
máttug og skyndileg, vegna æsku-
þokka og kyntöfra liinnar ungu
stúlku. Sem betur fór, hafði hann
drepið sig úr þeim dróma, án ham-
ingjutjóns fyrir þau, sem voru hon-
um annars svo ofurkær.
Blóm vorsins voru fölnuð og
krónur þeirra höfðu lokið hlut-
verki sínu, bæði í náttúrunni og
lífi þeirra Sólbjartar, enda mundu
þau brátt hvíla undir köldum feldi,
með þeim lit er hár hans bar nú,
hinum hvíta lit dauðans. Og eins
og komið var ylli það engum angri
eða gæfuráni, þótt ögn hlánaði uni
sinn, ytra sem innra, enda skammt
til vetrar á báðum sviðum.
Ætti hann að gera sér eitthvað til
erindis út í Suðurálmu? Hann átti
þar góða málvini hvort eð var. Nei,
ekki í dag, máski á morgun eða
hinn daginn. Dagurinn leið og
nóttin kom, síðan næsti dagur og
þar næsti, og enn gat hann ekki
ráðið við sig hvað gera skyldi, þó
vissi hann alltaf innst inni, að
hann myndi lara og það heldur
fyrr en síðar.
Þá skipti um átt, þýðvindur blés
af suðri og þámi var í lofti. Snjór
rann úr hlíðum, götur og garðar
urðu örísa, en landið stóð ryðbrúnt
og sinugrátt eftir, með ljósa hjarn-
díla í giljum og livilftum. Gari-
baldi var venju fremur bágur yfir
höfðinu þá daga, svo að nú lækk-
aði í pilluglasinu til nokkurra
muna.
Þegar góðviðrið hélzt enn um
skeið, brá lionum til bata og
draumar hans urðu bjartari en
fyrr. Töl'raklæði ævintýranna og
hillingalönd b'ernskuáranna birt-
ust honum á ný. Fljúgðu, fljúgðu
klæði, og hann flug yfir strönd og
straum, unz hann bar á kunnar
slóðir æsku sinnar. Og sjá, hið