Tímarit lögfræðinga - 01.12.1978, Qupperneq 19

vinnuverkföll er reyndar komin all nokkur hefði hér á landi. Sama
er að sega um útflutnings- og innflutningsverkföll. Slík verkföll bein-
ast að ákveðnum verkþáttum eða viðfangsefnum hjá einum eða fleiri
atvinnurekendum, og get ég ekki séð, að slík verkföll stríði að einu
eða neinu leyti gegn þeim reglum um framkvæmd verkfalla, sem al-
mennt eru viðurkenndar. Verkföll á hafnarsvæðum hafa jafnan þótt
árangursrík bæði hér og erlendis, og lagalega virðist verkfallsboðandi
hafa rétt til að láta verkfallið ná aðeins til hluta þeirrar stai'fsemi,
sem þar fer fram. Að vísu hef ég heyrt þau rök, að um útflutnings-
bönn gegni öðru máli, þar sem þau þurfi ekki að hafa í för með sér
raunverulega vinnustöðvun, þ.e. að starfsmenn geti jafnvel unnið full-
an vinnudag hjá viðkomandi atvinnurekanda, aðeins ef þeir starfa
ekki við lestun skipa.
Ég held, að þessi röksemd sé á misskilningi byggð. Atvinnurekend-
ur hafa það vald að geta stjórnað vinnunni í öllum aðalatriðum. Þótt
þeir geti notfært sér starfskrafta starfsmanna sinna við önnur störf
en þau sem verkfall beinist að, vegna þess að þeim er það heimilt,
breytir það ekki rétti stéttarfélagsins til að boða vinnustöðvun á
ákveðinn verkþátt í starfsemi á vinnustað. Atvinnurekandi, sem verð-
ur fyrir svæðisbundnu eða takmörkuðu verkfalli, getur að öllu öðru
leyti haldið starfsemi sinni gangandi og gerir það, ef hann telur sér
hag í því. Ella er honum opin leið að boða verkbann á þá þætti.
189