Tímarit lögfræðinga - 01.11.1988, Blaðsíða 45

Dæmi A
1.000.000 □
900.000
800.000
700.000
600.000 p4
500.000
400.000
300.000
200.000
100.000
0

1 N 1

\ N
\, 3^
\N 3. \. 1
\
‘\1 >^.
\! *<
1—1 »—< »—#-^o
0% 10% 20% 30% 40% 50% 60% 70% 80% 90% 100%
Sök slasaða
9 AÖferð I, baslur frá hinum
skaöabólaskylda
O AÖferÖ II, bætur frá hinum
skaÖabótaskylda
I AÖferÖ I, heildarfjárhasð bóta
□ AðferÖ II, heildarfjárhæÖ bóu
Línurit þetta sýnir, hver áhrif sök slasaða hefur á greiðslur bóta samkvæmt dæmi A, ann-
ars vegar eftir aðferð I og hins vegar aðferð II. M.a. sést, að eftir aðferð I myndi iiinn
skaðabótaskyldi engar bætur þurfa að greiða, ef sök slasaða er metin 60% eða meiri.
Einnig sést, að við aðferð II lækka bætur frá hinum skaðabótaskylda í réttu hlutfalli við
sök slasaða, þar til sök telst vera 100%.
Aðferð III er hagstæðust tjónþola, en hann getur krafið hinn skaða-
bótaskylda um helming heildartjónsins og auk þess innheimt að fullu
tryggingarbætur og slysalaun. Samkvæmt almennri reglu skaðabóta-
réttar getur heildarkrafa tjónþola þó ekki orðið hærri en sem nemur
tjóni því, sem hann hefur orðið fyrir, sjá dæmi B, aðferð III. Aðferð
III hefur aldrei verið beitt hér á landi um þær bætur, sem hér eru til
umræðu, sjá hins vegar ákvæði um summutryggingu í 2. mgr. 25. gr.
laga nr. 20/1954 um vátryggingarsamninga.2 Þykir því ekki ástæða
til að fjölyrða um hana á þessum vettvangi.
Spurningin um, hverja aðferð skuli nota, getur einnig skipt miklu
fyrir þriðja mann (t.d. slysatryggjanda), sem greitt hefur tjónþola
bætur og á endurkröfurétt á hendur hinum bótaskylda. Um það efni
verður hins vegar ekki fjallað, vegna þess að yfirleitt er slíkur endur-
kröfuréttur ekki fyrir hendi í málum sem þessum eða honum er ekki
beitt.
2 Reglan um summutryggingu í 2. mgr. 25. gr. laga nr. 20/1954 getur þó veitt tjónþola
meiri rétt en uppgjör eftir aðferð III.
175