Tímarit lögfræðinga - 01.11.1988, Side 49

inguna vera fyrst og fremst útgerðarmanni til hagsbóta, sbr. orða-
lag bráðabirgðaákvæðis þágildandi siglingalaga nr. 66/1963, sbr. lög
nr. 108/1972 og lög nr. 25/1977 (nú hefur útgerðarmaður „keypt sér“
tryggingu). Sá skýringarkostur sýnist þó ekki sennilegur, þegar litið
er til ofangreindra röksemda til stuðnings aðferð II og svo þess, að í
dómunum er hvergi vikið að greindum ákvæðum siglingalaga.
IV
Ástæða er til að ætla, að ýmsir lögmenn og aðrir, sem annast kröfu-
gerð og uppgjör bótamála vegna slysa, gefi því hvorki nægan gaum,
hvaða tryggingarbætur eða aðrar greiðslur frá þriðja manni eða hin-
um bótaskylda skuli draga frá skaðabótakröfu, né gæti nægilega að,
hvaða reglur gilda um frádrátt slíkra greiðslna, ef bótaábyrgð skiptist
vegna meðábyrgðar tjónþola. Öljós eða ófullkomin kröfugerð að þessu
leyti getur leitt til óeðlilegs misræmis í niðurstöðum.
Dómstólar fylgja yfirleitt fordæmum í þessu efni sem öðrum, en
hér á undan hefur verið bent á frávik, sem sum verða líklega rakin til
misgánings. Niðurstöður dóma um bætur frá sanmingsbundinni
slysatryggingu sjómanna orka tvímælis. Virðist nauðsynlegt að
fá afdráttarlausan hæstaréttardóm um, hvernig meta beri slíkt vá-
tryggingarfé til frádráttar í skaðabótamálum. Flest eða öll rök mæla
með því, að um bætur samningsbundinna slysatrygginga launþega á
sjó og í landi verði farið með sama hætti og slysalaun og slysabætur
eftir 4. kafla laga um almannatryggingar.
NOKKUR HLIÐSJÓNARRIT
Arnljótur Björnsson. SkaOabótaréttur. Rvík 1986, bls. 146—155.
Fleming, John. Collateral Benefits. International Encyclopedia of Comparative Lau’. Vol.
XI. Ch. 11. Tubingen 1970.
L0drup, Peter: Erstatningsberegningen ved personskader. 2. útg., Osló 1983, l)ls. 105.
Saxén, Hans. Avrákning av förmán dá jamkat skadestánd utdöms. Tidsltrift utgiven av
Juridiska föreningen i Finland, 1985, bls. 141—154.
179