Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Qupperneq 22

sem gengið hafa eftir undimtun EES-samningsins. Með hliðsjón af þessum
sjónarmiðum tók dómstóllinn síðan afstöðu til þess hvort líta mætti á ráðstöfun
eftirlitsstofnunarinnar á málinu sem ákvörðun og hvort bera mætti þá ákvörðun
undir EFTA-dómstólinn til endurskoðunar. Loks tók dómstóllinn afstöðu til
mótmæla ESA við aðild samtakanna SSGA að ógildingarkröfunni. Niðurstaða
dómsins var sú að öllum frávísunarástæðum ESA var hafnað og málið talið tækt
til meðferðar fyrir dómstólnum.
Túlkun ESE-samningsins og dómar EB-dómstólsins
í dóminum er vísað til Restamark málsins um það að skýra verði ákvæði
ESE-samningsins og þau hugtök sem þar eru notuð með hliðsjón af röksemdum
þeim sem áhrif hafa haft á skýringar EB-dómstólsins á hugtökum og efnis-
atriðum EB-réttar.29 Þá er í dóminum vísað til 2. mgr. 3. gr. ESE-samningsins
um það að dómstólnum beri að taka mið af þeim meginsjónarmiðum sem leiða
megi af dómum EB-dómstólsins eftir undirritun EES-samningsins 2. maí 1992.
Þannig sé rétt að taka mið af dómum EB-dómstólsins og úrlausnum fyrra
dómstigsins, m.a. um skýringu á því, hvað felist í orðinu ákvörðun, sem sætt
geti endurskoðun og hver geti átt aðild að ógildingarmáli.30
Var ákvörðun eftirlitsstofnunarinnar „ákvörðun” í skilningi
ESE-samningsins?
ESA byggði á því að engin formleg ákvörðun hefði falist í bréfi stofnunar-
innar til samtakanna SSGA, en með kvörtunina hefði verið farið eins og
hverja aðra kvörtun sem ekki ætti undir valdsvið stofnunarinnar. Þar sem laga-
leg áhrif tilkynningarinnar hefðu engin verið, gæti hún ekki sætt endurskoðun
EFTA-dómstólsins. í dóminum er aftur á móti talið ljóst, samkvæmt gögnum
málsins, að ákvörðun hafi verið tekin um að ljúka málinu og að efni þeirrar
ákvörðunar hafi verið tilkynnt samtökunum. Bréfið hafi verið undirritað af
eftirlitsfulltrúa stofnunarinnar sem ábyrgur var fyrir málum um ríkisstyrki og
hafi óbeint falið í sér höfnun á þeirri kröfu að réttmæti kvörtunar samtakanna
yrði rannsakað. Dómstóllinn vísar til þess að þessi niðurstaða eigi sér hliðstæðu
í fordæmum Evrópudómstólsins þar sem reynt hafi á skyld álitaefni.31
29 Sjá hér að framan í kafla III 1.3 a. um rökstuðning EFTA-dómstólsins í Restamark málinu.
30 EFTA-dómstóllinn féllst ekki á þá röksemd eftirlitsstofnunarinnar, að dómar EB-dóm-
stólsins á fyrsta dómstigi (Court of First Instance, CFI) hefðu ekki þýðingu við túlkun EES-
réttar, enda væri hér ekki um tvær aðskildar stofnanir að ræða innan Evrópuréttarins.
31 Dómurinn vísaði hér til mála nr. 23, 24 og 52/63, Usines Henricot et al. v High Authority,
[1963] ECR 217, (bls. 224), máls nr. 28/63, Hoogovens v Higli Authority, [1963] ECR 231,
(bls. 236), og mála nr. 53 og 54/63, Lemmerz-Werke et al. v Higli Authority, [1963] ECR 239,
(bls. 248); sjá einnig mál dæmt af EB-dómstólnum á fyrsta dómstigi, mál nr. C-198/91 Cook
v Commission, [1993] ECR 1-2487.
158