Hlín - 01.01.1918, Blaðsíða 63

Hlin
63
gefið eins og nú og hnoðiunnnUr settar ofan á, ýmist
kringlóttar eða hjartamyndaðar.
Jólalestrinum var ekki gleymt. í þá daga, • en engar
skemtanir voru um hönd hafð'ar á jólanóttina, en hin
hátíðiskveldin Ijeku menn sjer: dönsuðu, sungu fóru í
leiki, eða brugðu sjer til næstu bæja, kátir og ljettir í spori
og engu síður lífsglaðir en unglingar nú á dögum.
í skammdeginu var kepst við smábandið; á því fengu
menn mikinn prjónaflýti. En eftir hátíðarnar var tekið til
óspiltra málanna, hvað vinnu snerti. Tóvinna rekin í stór-
um stíl og af miklu kappi. Alt unnið heima; engar vjel-
ar til að ljetta undir með. 20—30 rnanns í heimili. Tætt
lianda öllum þessum fjölda, bæði ytri- og nærfatnaður
og fóður undir föt líka. Fleiri hundruð álnum komið upp,
auk allra plagga. Það voru ekki einungis stúlkur, heldur
karlmenn líka, sem lögðu sinn skerf til tóvinnunnar. Þá
var ekki tímanum eytt í sjril, eins og tíðkast um of hjá
jriltum nú á dögum, lieldur kenrbdu þeir, þæfðu, prjón-
uðu, spunnu hrosshár og fljettuðu reipi, tálguðu hagldir,
smíðuðu ílát og margt fleira.
Eins og útlitið er nú, má búast við að hverfa verði
að einhverju leyti til hins gamla; nota betur tímann til
vinnu, reyna að bjarga sjer, sem best getur, með það, sem
landið framleiðir sjálft.
Neyðin kennir naktri konu að spinna, og heldur tök-
um við þann kostinn en að krókna úr kulda.
— Nú er jeg víst orðin nokkuð margorð, en margt
finst mjer eftir, sem jeg vildi segja og í hugann hefur kom-
ið, en tek samt þann kostinn að liætta. —
En þegar veður er 1)1 ítt og fagurt, finst mjer jeg sjá
ótal hvítvængjaðar verur sveima yfir „Hlíðinni minni“.
Þeim fjölgar óðum og vonast jeg eftir því innan skamms,
að fá að vera ein í 'hópnum, því þar eru allir jDeir, sem
unnaðhafa „Hlíðinni fögru“ af öllu hjarta.
Görnúl kona.