Hlín - 01.01.1918, Blaðsíða 62

62
Hlíri
seni voru lærð jafnóðum og þau komu. Mjer linst jeg
geta tekið undir með honum og sagt:
„Morgunn ei af aftni ber,
og ei at' hausti vorið."
Það er eríitt að gera upp á nrilli þess. Haustið er írið-
sælt og indælt, þegar búið er að hlynna vel að öllu og
búa sig undir veturinn og sumarið hefur verið arðsamt og
gott.
En vorið blessað vekur alt til lífsins. Þetta sí-iðandi
starf og þessi sí-kvika framþróun. Jafnvel rnosinn á stein-
unum fanst mjer lifandi.
Svo kom v-eturinn með löngu, björtu tunglsl jóskveldin
sín. Þá var gaman að leika sjer á leggjum fþá áttum við
telpurnar ekki skauta, bara drengirnir). Þegar vond voru
veður, sátum við inni í rökkrinu. Fullorðna fólkið svaf.
F.n við krakkarnir settumst í hóp á rúm og sögðum Itvert
öðru sögur, kváðumst á, eða gáfunr skip. Svo vaknaði
fólkið. Eldhússtúlkan fór fram, til að blása upp eldinn
og kveikja. — Fyrst man jeg eftir kertaljósi í hússtafni for-
eldra minna, og lýsislampa í frambaðstofu. Seinna keypti
faðir minn tvo lampa, hengilampa og borðlampa og þóttu
það hátíðleg umskifti. — Lesið var upphátt á kveldin, einn
fyrir alla. Helstu bækur voru: íslendingasögur, Noregs-
konungasögur, Arbækur, Alþingstíðindi, Fjölnir, Fjelags-
rit o. fl. Islenskar skáldsögur voru þá engar, nema Piltur
og stúlka og svo nokkru seinna Maður og kona; þóttu
það ágætar sögur. Þá þótti góð skemtun að heyra vel
kveðnar rínrur. Og er mjer það minnisstætt, þegar góðir
raddmenn brýndu raustina og kváðu þær af skilningi og
tilfinningu. —
Jólaundirbúningur var ekki alveg eins mikill þá og nú,
en jólafögnuðurinn samt ekki minni. Kaffibrauðið ekki
annað en pönnukökur, lummur og kleinur; seinna jóla-
brauð — þá nefnt „systrabrauð". Laufabrauð var hverjum