Hlín - 01.01.1918, Blaðsíða 67

II lin
<i7
ekki fram, því lítill hluti fjöldans kemst inn í verslunar-
liúsið.
Seinni part vetrarins, hvað á fátæka fólkið þá að borða?
Fátæka fólkið er fólkið ,sem hefur enga atvinnu, verk-
smiðjufólkið — þegar verksmiðjunum er lokað og það
hefur aðeins fimta hluta atvinnulauna sinna, sem hrukku
ekki öll í góðærinu.
Það á aldrei að eta sig mett — það á að hálfsvelta —
það á að hungra. — Það hópast úti á götum borganna
og hrópar: Niður með konunginn! Meira brauð!
Aumingja fólkið, það ræðst á matvöruskálana, einn af
öðrtun, mölvar glugga og hurðir og tekur það er hönd
á festir. Þannig ræðst það á eignir manna. Jafnaðar-
nrennirnir æsa fólkið, svo að með þesstt þykist það að-
eins ná rjetti sínum.
Þetta er um hánótt, meðan lögreglan er að koma undir
sig fótum.
Æsingin er ógurleg í fólkinu og fjöldinn sem sandur
á sjávarströnd, þegar lögreglan kemur þeysandi. Hún
ríður á mannþröngina með reiddum vopnum. Þeir er
ekki víkja á augabragði eru særðir — falla — eru fótum
troðnir.
Ef lögreglan ekki má við margnum, kallar hún á her-
inn sjer til hjálpar. Þyrpingunni verður að dreifa, fólkinu
verður að tvístra. Skríllinn verður að þagna og hverfa
heim til íbúða sinna.
En jiegar fólkið er hungrað, verður það grimt. Skóla-
drengir fá ekki að ganga óhindraðir í skólann, hungrað-
ir, ósiðaðir jafnaldrar þein a kasta í þá grjóti — þeir hafa
ekkert annað að gera, — þá langar til þess að gera eitt-
hvað ilt, þeir vildu helst geta sært einhver þessara „fínu
pifta.“
Þeir gætu vel drepið þá alla, ef þeir væru ekki hræddir
við lögregluna.
Fólkið hatar vinnuveitendurna af allri sál sinni, þcir