Hlín - 01.01.1922, Qupperneq 41

Hlin
39
pyngju bænda okkar til bóta, en hinni gömlu, alkunnu
gestrisni landsins ti! einskis hnekkis. F*eim myndi koma*
það vel, körlum okkar, á þessum tímum, og okkur kon-
um verða sómi að, ef til framkvæmda kæmi.
Hvað er sönn gestrisni? Hún er ekki fólgin i risnu
við gestina eingöngu, jeg meina dýrum og íburðar-
miklum veitingum, og að því leyti er orðið ekki vel
heppilegt nú á tímum. — Iðulega er sagt frá því til forna,
að veitt hafi verið af risnu og ríkilæti, en vel að gáð,
voru þó veitingarnar óbrotnar. k borðum var algeng
fæða, ostur og brauð, skyr og mjólk, og í stórveislun-
um slátur, þ. e. s. kjötmeti. Alt eða flestalt heimafengin
fæða, að drykknum undanskildum. Veitingarnar munu
þá hafa miðast við þarfir gestanna fremur en nú. Þau
nautnameðul, sem nú eru algengust, eru líkamanum ekki
holl, og sje þeirra ekki. neytt í hófi, fylgir þeim ill líðan,
en ekki góð. —
Þá var gestunum fyr meir raðáð eftir mannvirðingum,
og það hafði sína þýðingu. Tækist vel að velja hverjum
sæti þar sem honum fanst hann eiga að vera, fóru menn
ánægðir heim. En út af þessu mun oft hafa brugðið og
víðar en á Bergþórshvoli, þar sem deilan milli þeirra
húsfreyjanna hafði svo alvarlegar afleiðingar. Og því kýs
jeg frelsið okkar gestum til handa.
Pá var áður leitast við að sjá fyrir andlegum þörfum
gestanna; rædd þau mál, er sem flestir höfðu ánægju af,
sögð þau tíðindi, er menn fýsti helst að heyra. Og loks
voru leikir og aflraunir, sem skemti bæði þátttakendum
og áhorfendum. — Þetta var í veislunum, segið þið. Já, að
vísu. En hversdagslega voru veitingar enn óbrotnari, og
jjá sjálfsagt ekki lögð minni áhersla á að veita gestinum
að eins þarfir hans.
Samkvæmislíf fornmanna var mest í því fólgið að
koma saman til að þroskrf og æfa sál og líkama, og
því voru veitingar fram yfir líkamsþarfir alveg óþarfar.