Hlín - 01.01.1922, Síða 61

Hlln
59
dauðir. — Ekki man jeg að hafa gengið nauðugri að
verki, en í fyrsta sinn, er mjer var sagt að fara í kofna-
far. Einkum þótti mjer hart aðgöngu að þurfa að beita
þessari grimd við teistukofuna. Pað er dálítið önnur teg-
und, lundinn er grimmur, rífur með klóm og gogg, en
teistukofan er gæf og góð líkt og rjúpa. — Við kofna-
reitingu varð að hafa ákaflega mikið kapp, því kofan
skemdist fljótt, stúlkur reittu 2 — 300 á dag. Snemma
byrjuðu börn að hjálpa til, jeg man að minir krakkar,
tveir, 8 — 9 ára, keptust við að reita á við eina stúlku, og
svo mikill var metnaður þeirra, að þau gáfu sjer oft ekki
tíma til að borða fyr en á kveldin.
Að kofnafarinu loknu var svo aftur tekið til starfa við
heyskapinn, oft með enn meira kappi en áður, og haldið
áfram til rjetta. Pá voru menn sendir í fjallgöngur, og
fjeð tafarlaust flutt heim, sumt í beitilönd og gekk þar
oft framundir hátíðar, ef góð var tíð, og var það fje
spikfeitt. — í haustferðum voru karlmenn, en oftast þurfti
að hafa hraðan á, því allar haustferðir þurftu að vera
búnar áður en vertíð byrjaði um Mikaelsmessu. Það var
margt sem þurfti að afla að haustinu, t. d. með öðru
eldivið, bæði mó og kurl. Til gamans ætla jeg að segja
frá einni kurlferð, sem jeg fór. Það var sótt beint í skóg-
inn, og því ekki komið til bæja, annars var gestrisni frá-
bær, þar sem komið var heim til bæja, heitur matur og
oft þur föt, ef maður var illa til reika. — Pá vík jeg
aftur að kurlferðinni. Við fórum á stað í hægu veðri, en
mjög þungbúnu. Pegar við vorum stutt á leið komin,
tók að rigna og biása á móti, ferðin gekk því afarseint,
svo þegar við komumst loks á áfangastaðinn var komið
myrkur, og það mesta níðviðri sem hugsast gat. Ekki
var því glæsilegur náttstaðurinn, en samt urðum við að
sætta okkur við að þreifa fyrir okkur, fundum laut sem
tjaldstað, rifum rennvott lyngið að leggjast á, borðuðum
fisk og brauð og drukkum súrblöndu, engin leið að hita