Hlín - 01.01.1922, Qupperneq 62

60
Hlln
kaffi, |jví ekki var þá kaffitnaskína, fórum siðan úr skinn-
klæðum, lögðum þau á lyngið og lögðumst til svefns,
hálfblautt seglið var yfirsængin. Flest munum við þó
hafa sofnað, en fyrir miðnætti vöknuðum við við vondan
draum, alt var komið á flot, við drifum lyngið í hrúgu
og settumst á, og sátum þannig þar til birta tók, skjálf-
andi af kulda, fegin hefðum við þá verið kaffi, en þess var
enginn kostur. — Jafnskjótt og birti var í hasti borið á
skipið og haldið heim og gekk þá betur, því vindur var
með, þótt vont væri enn veður.
þar næst komu kálferðir, heilir skipsfarmar af skarfa-
káli sóttir í eyjar og sker. Kálið var skorið niður í tunnur
og haft í grauta, það geymdist vel allan veturinn, var
holt, en ljettmeti fanst manni það.
Um Mikaelsmessu (29. sept.) fóru piltar í ver, Bjarn-
eyjar eða Oddbjarnarsker, höfðu útgerð vanalega til hálfs-
mánaðar, fluttu svo aflann heim og sóttu sjer mat. —
Stöku sinnum voru þeir heima einn dag til að sækja
fje til slátrunar, og hjálpa til við það, (kolla, sem svo
var kallað), alt annað að því gerðu stúlkur, annars var
ekki það verk til, að kvenfólk inni það ekki jafnt og
karlmenn, en þær höfðu þriðjungi minni mat og helm-
ingi minna kaup, fóru jafnt til verks að morgni og hættu
ekki fyr að kveldi, urðu að taka af piltum vosklæðin, hver
af sínum þjónustumanni, og láta þá hafa hrein og þur
föt að morgni, eða mæta átölum bæði hjá þeim og hús-
móðurinni. — Oft sveið mjer þetta sárt, en fyrir engum
var að kvarta, þetta var venja, ekki þó hjá móður minni.
Sú var venja þar, að eftir að sláttur var byrjaður, þurftu
stúlkur aldrei að hugsa um þjónustubrögð, það gerði
hún sjálf með þeim liðljettingum, sem heima voru með
henni, en eyjakvenfólkinu var ekki hlíft við neinu.
þrátt fyrir alt þetta strit, var oft farið til kirkju. —
Ofurlitla hvíld áttu karlmenn að haustvertíð endaðri,
þangað til aftur byrjuóu útróðrar eftir nýár. — Sum-