Dvöl - 01.07.1945, Side 9

Dvöl - 01.07.1945, Side 9
D VÖL 151 að nota hann við vinnu í garðin- um. Síðan taeið hún eins þolinmóð og nokkur kona getur beðið eftir því að hann hreyfði erindinu, en hann var í fyrstu kynlega þögull. „Ég — var beðinn að finna ykk- ur,“ sagði hann að lokum, og beygði sig áfram og strauk bómullarkusk af buxunum sínum. „Ég kem frá Maw og Meggins." Gamla konan hrökk saman. „Er eitthvað að?“ spurði hún og dró þungt andann. „Hefur eitthvað komið fyrir Herbert? Hvað er það? Hvað er það?“ Maður hennar greip fram í. „Svona, svona, mamma," sagði hann fljótt. „Seztu niður, og vertu ekki með neinar grillur. Ég er viss um að þér færið okkur engar sorg- arfregnir, maður minn;“ og hann leit bænaraugum á komumann. „Því miður — —,“ sagði gest- urinn. „Er hann meiddur?“ spurði móð- irin áköf. Gesturinn kinkaði kolli til sam- þykkis. „Skaðmeiddur,“ sagði hann lá,gt, „en nú líður honum vel.“ „Ó, lof sé Guði!“ sagði gamla konan og spennti greipar. „Lof sé Guði fyrir það! Lof sé------- Hún þagnaði skyndilega er hinn ægilegi sannleikur rann upp fyiir henni og hún las staðfestingu hans 1 andliti gestsins. Hún greip and- ann á lofti, sneri sér að manni sínum, sem var seinni að átta sig, og lagði skjálfandi höndina á handlegg hans. Síðan varð löng þögn. „Hann lenti i vélarnar,“ sagði gesturinn að lokum lágri rödd. „Lenti í vélarnar,“ endurtók White gamli sljólega; „já.“ Hann sat og starði tómlátlega út um gluggann, tók hönd konu sinnar og þrýsti hana eins og hann hafði verið vanur að gera í til- hugalífi þeirra tæpum fjörutíu ár- um áður. „Hann var sá eini sem við átt- um eftir,“ sagði hann og sneri sér hægt að gestinum. „Það er þung- bært.“ Ókunni maðurinn ræskti sig og gekk hægt út að glugganum. „Fé- lagsstjórnin bað mig að færa ykkur einlæga samúð sína í þessari miklu sorg,“ sagði hann án þess að líta við. „Þið skiljið að ég er ekki ann- að en þjónustumaður þeirra og geri aðeins það, sem mér er skipað.“ Þau svöruðu engu. Andlit gömlu konunnar var fölt, augun starandi, andardrátturinn heyrðist ekki. Svipur manns hennar var einna líkastur því, að hann hefði verið í sporum vinar síns, liðsforingjans, í fyrstu orustu hans. „Ég átti að segja að Maw og Meggins tækju enga ábyrgð á þessu,“ hélt gesturnn áfram. „En með tilliti til hinnar dyggu þjón- ustu sonar ykkar vilja þeir veita ykkur ákveðna upphæð í sonar- bætur.“ White gamli sleppti hönd konu
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144

x

Dvöl

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.