Dvöl - 01.07.1945, Síða 23

DVÖL
165
Við bárum gamla manninn á gull-
stóli, og hann hengdi höfuðið sof-
andi og skar hrúta í sífellu. Þó
komumst við leiðar okkar, án þess
að nokkrir nátthrafnar heftu för
okkar. Ég trúði lögregluþj óninum
fyrir syndum mínum, sem sé því.
að sá gamli hefði fengið sprúttið
hjá okkur.
— Ojá, ojæja, það er nú reyndar
ekki svo alvarlegt svona á sjálfa
jólanóttina, sagði hann. — Við
getum skotið honum inn og látið
hann sofa þetta úr sér, og svo get-
ur hann rambað heim á morgun.
— Heldurðu að hann sleppi svo
við sektir?
— Ja, það verður þá varla meira
en svona fimmkall, en annars þarf
það líklega ekki að verða neitt.
Viö getum látið hann sleppa. Þið
félagar hafið nú verið svo höfð-
inglegir og skemmtilegir í kvöld,
að maður gæti nú, svona vegna
ykkar------ja, það kemur held ég
enginn eftirlitsmaður á stöðina í
kvöld. Það er allt svo rólegt á svona
kvöldum.
Við settum nú Yxlöv gamla í
steininn. Hann svaf eins og dauð-
ur poki, sem bundið er rammlega
fyrir opið á með spotta.
Svo settumst við allir aftur að
drykkju, en það var harla lítið
eftir, því að Friðþjófur hafði skálað
ósleitilega við sinn lögregluþjón,
meðan við vorum úti. En við feng-
um að heyra margar og skemmti-
legar sögur um næturlífið í Upp-
sölum. Við skáluðum og drukkum
dús. Við reyndum jafnvel að syngja
svolítið, en þá datt einhverjum í
hug, að það ætti ekki vel við að
syngja í varðstofunni. En Friðþjóf-
ur skeytti því engu og söng sem
áður og losaði sig við alla þá
fyndni, sem lá honum á hjarta.
Ég hefði gaman af að vita, hvort
lögregluþjónar á verði hefðu nokk-
urn tíma lifað skemmtilegri jóla-
nótt. Og þegar við fórum frá þeim,
eftir að hafa sogið síðasta dropann
úr flöskunni, þrýstum við innilega
hendur hinna fyrri fjandmanna
okkar, og óskuðum þess, að þeir
yrðu brátt leystir af verði, svo að
þeir gætu helgað sig heimilislífi
sínu, konum og börnum.
Þetta er eina jólanóttin, sem ég
hef lifað utan heimilis míns. Ham-
ingjan var mér hliðholl í það sinn
sem ætíð endranær, og ég óska
öllum þeim, sem lesa þessa æsku-
minningu — þ. e. a. s. til enda —
hinnar sömu hamingju.