Dvöl - 01.07.1945, Síða 35

D VÖL
177
ÞÓRUNN MAGNÚSDÓTTIR er fædd
í Reykjavík 20. júlí 1910. Hún hefur
ritað nokkrar lengri skáldsögur. Dœtur
Reykjavíkur 1933, Að Sólbakka 1937,
Líf annarra 1938, og Ljósaland 1941,
Þá hefur hún einnig skrifað nokkuð
af smásögum, og kom Safn þeirra,
Evudœtur, út 1944. — í Dvöl hafa
áður birzt eftir hana smásögur og
greinar.
\______________________________
fálega. Hún var þreytuleg og stúr-
in, vildi engan dans, enga giftingu,
bara hátta ein í rúmi. Það var
haldinn vörður um Drésa, svo að
hann kæmist ekki fram á stofu-
loft til hennar. Fólkið þurfti að
afla sér vitneskju um, hvað hefði
komið fyrir þeirra á milli, fyrst hún
væri orðin leiknum svo afhuga.
„Ég skammast mín,“ sagði Jósi
og skaut dillunni aftur á hnakka.
„Mér finnst ég vera aumasta úr-
þvætti að ég skyldi láta lokka mig
út í þessi lómbrögð. Því að það get
ég sagt ykkur, að Drési er miklu
betri en ég hélt. Og segja mætti
mér, að hann hefði fínni tilfinn-
ingar en við öll, sem meiri þykj-
umst manneskjurnar.“
Síðan sagði Jósi með sínum hríf-
andi frásagnarhæfileika alla sólar-
söguna um ferð þeirra Drésa og
rakti samtal þeirra orði til orðs.
„Einstæðingur hefur hann verið,
hrakinn og misskilinn, lent í vond-
um félagsskap og lært margtljótt,
en þó er hann í innsta eðli sínu
óspilltur og hugur hans opinn fyr-
ir allri ástúð.“
ÞÖgn ríkti, þegar Jósi hafði lokið
máli sínu. Síðan fóru fram um-
ræður og var þá samþykkt að gera
allt, sem hægt væri, til þess að
koma í veg fyrir að Drési kæmist
að því að hann hefði verið
blekktur.
— Það var varla einleikið um
ferðir Karólínu. Þegar fólkið kom
á fætur morguninn eftir var hún
horfin, en bréf hafði hún skilið
eftir til Andrésar Karelíusar And-
réssonar.
Bréfið var svohljóðandi:
Elsku nafni minn!
Nú fer ég þá leiö, sem skyldan
býður, því að eins og ég sagði þér
í gærkvöldi verður hver sómakær
manneskja að efna heit sin. Vertu
alltaf eins góður og prúður og þú
ert nú. Ég skal biðja ástarenglana
að vaka yfir þér.
Þig elskandi og munandi um alla
eilífð,
þín Karólína.
— Drési geymdi bréfið eins og
helgan dóm. — Hann tók allmikl-
um stakkaskiptum eftir þetta, og
þótti það næsta eðlilegt að dvöl á
góðu heimili mótaði dagfar hans.
En þeir, sem gleggstir voru og
kunnugastir. röktu breytinguna til
komu Karólínu. Og svo mikið var
víst, að sækti í gamla horfið meö
slarksögur hans þurfti ekki annað
en nefna Karólínu, þá sljákkaði
strax í honum.
— „Ég vona að þú verðir alltaf