Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 41

DVÖI.
182
megni, grátið og hljóðað, og þetta
hefði verið hrein og bein nauðgun.
— Já, þær gera þetta alltaf þess-
ar blessaðar dúfur til þess að æsa
okkur og örfa enn meir, sagði dóm-
arinn.
En stúlkan stóð á þvi fastar en
fótunum, að hann hefði gripið ut-
an um hana algerlega gegn vilja
hennar og borið hana að rúminu.
Hún sagðist hafa barizt um á hæl
og hnakka og kallað á hjálp, en
þegar enginn hefði komið henni til
hjálpar varð hún að lokum að lúta
í lægra haldi.
— O-jæja, o-jæja, sagði dómar-
inn. — En hafðir þú svo nokkra
ánægju af þessu, góða mín?
— Nei, síður en svo, svaraði hún.
— Ég hafði aðeins af þessu skömm
og skaða, sem aldrei verður bættur,
nema ég fái þessa þúsund dúkata.
— Já, það er nú svo, en því mið-
ur verð ég að segja þér, vina mín,
að ég get ekki tekið þetta mál að
mér, því að ég hef enga trú á að
nauðgun geti farið fram nema með
samþykki beggja aðila.
— Ó, hjálpið mér, kæri dómari,
bað hún grátandi. — Spyrjið þjón-
ustustúlkuna yðar og vitið hvað'
hún segir um þetta.
Nú var kallað á þjónustustúlk-
una, og hún fullyrti, að um tvenns
konar tilfelli gæti verið að ræða.
Annars vegar þægilegt og geðfelt,
en hins vegar ógeðfellt og óþægi-
legt, og þar sem stúlkan frá Por-
tillon hefði hvorki fengið peninga
fyrir þetta né haft ánægju af þessu,
ætti hún skýlausa kröfu á því að
fá annað hvort peningana eða
ánægjuna. Þetta var ákaflega
skynsamleg ályktun, en hún setti
dómarann í mikinn vanda og rugl-
aði hann i kollinum.
— Jakobína, sagði hann. — Ég
hef ákveðið að ráða þessu máli til
lykta fyrir kvöldverð. Sæktu nál og
spotta af rauða garninu, sem ég
nota til að binda utan um skjala-
pakkana.
Jakobína sótti mál með stóru og
velsköpuðu auga og einnig rauðan
spotta af sömu tegund og lögfræð-
ingarnir nota til þess að binda ut-
an um skjöl sín með. Síðan tók hún
sér stöðu innan við dyrnar til þess
að fylgjast með, hvernig þessu máli
lyki, og fylgdist með hinum dul-
arfulla undirbúningi þessarar mál-
færslu af engu minni áhuga en
fallega þvottastúlkan sjálf.
— Hlustaðu nú vel á það, sem
ég ætla að segja þér, sagöi dóm-
arinn. Þú sezt nú hér á móti mér
við borðið, og ég held á nálinni og
þú sérð, að augað á henni er meira
en nægilega stórt til þess að taka
við þessum rauöa þráðarenda. Ef
þú getur þrætt nálina, sem ég held
á, lofa ég að taka að mér mál þitt
og hafa á hendi milligöngu í þessu
alvarlega máli, útvega ko'mprónis
og 'gera mitt til að fá kammer-
herrann til að borga þessa um-
ræddu upphæð.
— Hvað er komprómis, sagði hún.