Dvöl - 01.07.1945, Síða 46

188
D VÖL
sums staðar aðeins nokkur hundr-
uð metrar, og mesta hæðin aðeins
fáein fet yfir fjöruborð Atlants-
hafsins. Jarðvegurinn sandur og
kórallar, þakinn kókospálinum og
ýmsum hitabeltisjurtum. Þegar við
fórum þessa för, var eyjan mjög
einangruð og þar bjuggu aðeins
fáar fjölskyldur Bahama-negra,
sem áttu fullt í fangi með að hafa
ofan af fyrir sér með því að veiða
fisk, safna kufungum og svömpum
og rækta ögn af sísal, trefja-
kenndri jurt, sem notuð er í kaðla
og snæri.
Á síðari árum hefur fólki fjölgað
á Bimini.og nú er þar lítið en þægi-
legt hótel, félagsheimili fiskveiði-
manna og nokkur nýtízku íbúðar-
og verzlunarhús. Á hverju ári
koma þangað veiðimenn frá
Bandaríkjunum og Evrópu til þess
að stunda þar stórfiskaveiðar í
hinum fiskauðuga, hlýja sjó. Á
hinum árlegu fiskveiðakeppnum í
Bimini eru sett ný og ný met í
stærð veiddra fiska, sverðfiska,
túnfiska og annarra stórfiska, sem
veiðimenn dreymir um og grobba
af.
Sjávarbotninn er þakinn hvít-
um sandi nokkrar mílur út frá
ströndinni og sjórinn er svo tær,
að vel má greina alla fjölbreytni
botngróðursins á 30 til 50 feta dýpi.
Hvítur sandbotninn og fagur-
blár himinninn, glitrandi sólskinið
og síbreytilegar skýjamyndirnar
hjálpast allt að því að gefa sæn-
um ótrúlega töfrandi og fjölbreytt
litbrigði, sem mundu fullerfitt við-
fangsefni fyrir færustu málara.
Bahama-eyjarnar eru eign Breta
og auðvitað eru þar brezk yfirvöld.
Á Bimini var brezkur hafnarstjóri,
hann var líka stjórnarerindreki,
lögreglustjóri, tollstjóri og eftir-
litsmaður vegabréfa. og enn frem-
ur var hann læknir og kennari
hinna innfæddu. Vildi það til, að
skip varpaði akkerum á höfninni,
birtist hann með alúðlegum virðu-
leika rannsakaði skjölin og vænti
þess, að honum yrði boðið til mið-
degisverðar, og svo veifaði hann
þunglyndislega að skilnaði, þegar
skipið sigldi brott.
Þessi embættismaður kom nú í
sína opinberu heimsókn til okkar,
og við veittum athygli eftirvænt-
andi augnaráði hans, og buðum
honum að borða með okkur. Síðan
komu dökkir prangarar á kænum
sínum fram að skipinu og buðu
okkur varning sinn: ýmsar teg-
undir af svömpum, skrautlitaða
kufunga, skjaldbökuskeljar og
fleira þess háttar.
Við tókum nærri okkur að hverfa
undir þiljur úr dýrð hitabeltisnæt-
urinnar: mjúkur, svalur blærinn,
skuggaieg tign hinna risavöxnu
kókospálma, sem sveigðust og rið-
uðu á ströndinni, og úthafsbylgj-
urnar brotnuðu á kóralrifinu utan
við höfnina með mjúkum dyn.
En þeir vitru sögðu, að heppileg-
ast myndi að hvílast um stund,