Dvöl - 01.07.1945, Page 67

Dvöl - 01.07.1945, Page 67
D VÖL 209 aði: „Lítur út fyrir að svo sé.“ Við tölum nefnilega sjaldan meira saman en sem þessu svarar. Og svo fengum við okkur kvöld- verðinn. Ég var þyrstur og glaður, og þar er nú ein orsökin til alls. Ég sagði við Mélie: Sjáðu nú til, Mélie, þetta er alveg prýðilegt veð- ur, svo ég held ég drekki eina flösku af vökustaur. Það er hvítvín, sem við höfum skírt þessu nafni, vegna þess að ef þér drekkið of mikið af því, þá getið þér ekki sofn- að. Það er, eins og þér sjáið, alveg mótsetning við nátthúfuna. Skiljið þér mig? En Mélie svaraði: „Gerðu bara eins og þér þóknast, en þér verður illt aftur og þú kemst ekki á fætur í fyrramálið.“ Ég verð nú að viður- kenna að þetta var satt og af skyn- semi mælt, já, skarpskyggni og framsýni. En þrátt fyrir það stóðst ég ekki freistinguna og drakk vökustaurinn minn. Og allt stafar nú af því. Jæja, ég gat ekki sofnað. Guð minn góður. Vökustaurinn hélt mér glaðvakandi þangað til klukkan tvö um morguninn, en þá steinsofnaði ég svo fast, að básúnur englanna á dómsdegi hefðu ekki getað vakiö mig. í stuttu máli, konan mín vakti mig klukkan sex, og ég þaut fram úr rúminu, tróð mér í buxurnar og peysuna, skolaði framan úr andlit- inu og stökk oían í Dalíu. En það var um seinan. Þegar við komum að ákvörðunarstaðnum var annar maður farinn að veiða í hylnum mínum. Slíkt hafði aldrei skeð i þrjú ár, og nú var mér innan brjósts eins og verið væri að ræna minum lögmætu eignum rétt við nefið á mér. Ég sagði við sjálfan mig: Fari það kolbölvað. Fjandinn eigi það. Og konan mín fór strax að jagast við mig. „Ha. Hvernig var það með vökustaurinn þinn? Áfram með þig, drykkj usvínið. Ertu nú ánægður, beinasninn?" Ég gat ekkert sagt vegna þess að þetta var allt satt, sem hún sagði, svo ég reri að landi rétt hjá hylnum og reyndi að bjarga því, sem bjargað varð. Ef til vill veiddi þessi náungi ekki neitt og mundi þá hypja sig burtu. Þetta var lítill, skinhoraður mað- ur í hvitum léreftsfrakka, með stóran stráhatt á höfðinu. Bak við hann á bakkanum sat konan hans og föndraði við útsaum. Þegar hún sá okkur setjast að rétt við hliðina á þeim fór hún að tauta við sjálfa sig: „Það eru víst engir aðrir veiðistaðir en þessi til við ána.“ Og konan mín, sem var fjúkandi vond, svaraöi: „Fólk, sem kann mannasiði, spyr fyrst um venjur nágrannanna og biður um leyfi áður en það sezt að í annarra manna plássi." Af því að ég vildi vera laus við allt rifrildi og gauragang sagði ég
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136
Page 137
Page 138
Page 139
Page 140
Page 141
Page 142
Page 143
Page 144

x

Dvöl

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.