Dvöl - 01.07.1945, Síða 92

234
DVÖL
var brosið með öllu horfið af vörum landstjórans. Hann hlustaði ólund-
arlegur á lækninn og starði út í loftið. Macphail þótti ekki horfa væn-
lega.
„Mér er þvert um geð að baka konum óþægindi, en hún verður að
fara á þriðjudaginn, og svo er ekki meira um það að segja.“
„En hverju getur það breytt?“
„Fyrirgefið, læknir, en ég sé ekki ástæðu til að gefa öðrum en hlut-
aðeigandi yfirvöldum skýringu á embættisverkum mínum.“
Læknirinn leit á hann dálítið slægðarlegur. Hann minntist þess, sem
Davidson hafði gefið í skyn, að hótanir hefðu komið að haldi, og hon-
um fannst sem afstaða landstjórans hlyti að mótast af einhverjum
kröggum.
„Davidson er bölvuð slettireka," sagði hann ákafur.
„Yður að segja, Macphail læknir er ég nú ekkert ýkja hrifinn af hr.
Davidson, en hitt verð ég að viðurkenna, að hann hafði rétt fyrir sér,
þegar hann benti mér á hættuna af nærveru kvenna á borð við ungfrú
Thompson i bæ eins og þessum, þar sem fjöldi hermanna dvelst mitt
á meðal frumbyggja.“
Hann stóð upp, og læknirinn var neyddur til að fara að dæmi hans.
„Ég verð að biðja yður að afsaka mig. Ég er tímabundinn. Berið frú
Macphail kveðju mína.“
Læknirinn hélt heimleiðis daufur í dálkinn. Hann vissi, að ungfrú
Thompson myndi bíða sín, en vildi ekki segja henni sjálfur frá er-
indisleysu sinni og fór því bakdyramegin inn og læddist upp stigann,
eins og hann hefði vonda samvizku.
Við kvöldverðarborðið var hann þegjandalegur og miður sín, en trú-
boðinn lék við hvern sinn fingur. Lækninum fannst hann öðru hvoru
horfa á sig kátur og sigri hrósandi. Allt í einu stakk það hann, að David-
son færi nærri um för hans til landstjórans og málalokin. En hvernig í
dauðanum gat hann hafa frétt það? Þessi maður var gæddur einhverju
kynjavaldi. Að máltíð lokinni sá hann Horn úti á svölunum og gekk til
hans, eins og til þess að spjalla um daginn og veginn.
„Hún vill fá að vita, hvort þér hafið hitt landstjórann að máli,“ hvísl-
aði mangarinn.
„Já. Hann vildi ekkert gera í málinu. Ég fæ engu frekar áorkað, því
er nú verr og miður.“
„Ég vissi, að hann myndi ekki gera neitt. Þeir þora ekki annað en
láta að vilja trúboðanna."