Dvöl - 01.07.1945, Page 94

Dvöl - 01.07.1945, Page 94
236 D VÖI. virtust reyna að' ryðja sér braut inn í leyndustu hugarfylgsni hennar. Allt í einu greip hann andann á lofti. „Betrunarhúsið." Hún æpti upp yfir sig, en féll svo að fótum hans og greip um þá báð- um höndum. „Sendið þér mig ekki þangaö aftur. Ég sver yður fyrir augliti guðs, að ég skal vera góð og heiðvirð. Ég skal steinhætta þessu öllu.“ Sundurlaus bænarorð streymdu af vörum hennar, og tárin runnu í lækjum niður málaða vangana. Hann laut niður að henni, sneri and- liti hennar upp, svo að hún varð að líta framan í hann. „Er það það, er það betrunarhúsið?“ „Ég stakk af, áður en þeir næðu mér,“ sagði hún og dró andann þungt. „Ef fantarnir góma mig, fæ ég þrjú ár.“ Hann sleppti henni, en hún féll á gólfið og lá þar eins og hrúgald og barðist við ekkann. Macphail læknir reis á fætur. „Þá horfir málið öðruvísi við,“ mælti hann. „Fyrst svona er, getið þér ekki neytt hana til að snúa við. Gefið þér henni annaö tækifæri. Hún vill byrja nýtt líf.“ „Ég ætla að gefa henni glæsilegasta tækifærið, sem henni hefur nokkru sinni hlotnazt. Ef hún iðrast, skal hún fá að taka út refsingu sína.“ Hún misskildi hann og leit upp. Vonarbjarmi kom í tárvot augun. „Þér ætlið að sleppa mér?“ „Nei. Þér leggið af stað til San Francisco á þriðjudaginn." Hún gaf frá sér angistarstunu og tók svo að veina lágt og hásum rómi, sem naumast líktist neinum hljóðum úr mannsbarka, og lamdi höfðinu tryllingslega í gólfið. Læknirinn hljóp til og lyfti henni upp. „Svona nú, þetta megið þér ekki gera. Þér séttuð að fara inn til yðar og leggjast fyrir. Ég skal gefa yður eitthvað.“ Hann reisti hana á fætur og ýmist bar hana eða dró niður stigann. Hann gat ekki fyrirgefið frú Davidson og konu sinni, að þær skyldu ekki rétta hjálparhönd. Kynblendingurinn stóð á stigapallinum, og með hjálp hans tókst lækninum að koma henni upp í rúmið. Hún stundi og grét og vissi naumast af sér. Hann dældi í hana róandi lyfi. Hann var sveittur og þreyttur, þegar hann kom upp aftur. „Mér tókst að koma henni í rúmið." Konurnar og Davidson voru í sömu skorðum og þegar hann gekk út úr stofunni Þau gátu ekki hafa hreyft sig eða mælt orð eftir það. „Ég var að bíða eftir yður,“ mælti trúboðinn, og röddin var undar-
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136
Page 137
Page 138
Page 139
Page 140
Page 141
Page 142
Page 143
Page 144

x

Dvöl

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.