Morgunn - 01.06.1938, Qupperneq 12

6
MORGUNN
að, þeir hefðu séð i svip suma þá, sem horfnir voru.
En almennur trúnaður var þó ekki á þetta lagður og
margir töldu þetta vera misheyrn eina og ofskynjun.
Nú skal frá því sagt, að á vörum þjóðarinnar í Þoku-
landinu lifði æfagömul sögn. Hún var um mann, sem þjóðin
hafði endur fyrir löngu hneykslast á, af því hann var
öðruvisi en allir aðrir, máttugur í orðum og athöfn, svo
ýmsum stóð stuggur af. Að lokum gerðu menn samsæri
gegn honum og ráku hann með höggum og formælingum
út í þokuna. En þá skeði mikið undur. Fám dögum seinna
kom maðurinn aftur utan úr þokunni. Menn ætluðu ekki að
trúa sínum eigin augum, og heimtuðu að fá að þreifa á
honum, ef þeir ættu að láta sannfærast. Og menn þreif-
uðu á honum: Sumir sannfærðust en sumir ekki. Þessi
undarlegi maður, sem kom aftur utan úr þokunni miklu,
hann sagði frá dásamlegum hlutum. Hann sagði, að á bak
við hið gráa tjald þokunnar væri nýtt land og fagurt —
Sólarlandið. Þar byggju þeir, sem hefðu tapast í þokuna,
þangað lægi leið þeirra, sem þokan virtist gleypa. Og
hann, sem kom, og sagði þessi miklu tíðindi, hann var
að ýmsu leyti einkennilega breyttur frá því, sem hann
hafði áður verið. Sumir beztu vinir hans áttu jafnvel
erfitt með að þekkja hann aftur i fyrstu. Sál hans og hugur,
ástúð hans og kærleiki var að vísu óbreytt, en líkaminn
virtist vera einskonar dularhjúpur, stundum áþreifanlegur
og skýr, en gat svo allt í einu leyzt upp, orðið ósýni-
legur og jafnvel horfið skyndilega. Og það stafaði af
honum undursamleg birta, eins og geislar Sólarlandsins
hefðu fylgt honum inn í þokuheimkynnin.
Þessari fornu sögn, um manninn af Sólarlandinu, hefir
þjóðin í Þokulandi aldrei getað að fullu gleymt, og aldrei viljað
gleyma. Öld eftir öld hefir sú saga gefið þúsundunum
æðri von, dýrlegri huggun og sterkarij trú. Fyrir hann,
sem kom, eygðu menn geisla Sólarlandsins gegnum myrkur
sorgar og harms. Þangað leituðu menn huggunar, þegar
ljúfur vinur hvarf þeim sýn inn í þokuna miklu. Þess vegna