Morgunn - 01.06.1938, Qupperneq 110

104
MORGUNN
það trnust er komið, getur maðurinn fundið, að þegar alt
kemur til alls gæti verið, þá er mögulegt að mynda sér
andlega starfstilgátu fyrir sjálfan sig. En víst er það, að
þá er komið að hinum sönnu gildisatriðum lífsins, þegar
bygt er á sannfœringunni um framhaldslif. Rannsókn spíri-
tismans er vissulega »leiðarstólpi til guðs«, eins og dr. Mat-
thews prófastur við St. Pálskirkju kemst svo mæta vel að
orði.
Svo mikið er óhætt að segja um þetta, en það er yður
flestum kunnugt. Eftir því sem ég lít á, er ekki rétt að
segja að spíritisminn sér trúarbrögð, en eins og ég hef
sýnt fram á, er hann leið (eða hjálp) til þess að geta að-
hyllst trúarbrögð í einni eða annari mynd.
Hvers vegna eru þá kirkjurnar enn þá í heild á móti?
Hvers vegn \ hafna þær þessu, sem er nálega hið eina, sem
gefur von um ytri stuðning fyrir það, sem er grundvöllur
kristinnar trúar? Það er satt að það sjást gleðileg tákn um
að þessi andstaða sé smám saman að hverfa. Fleiri og
fleiri klrkjunnar menn — ég á auðvitað við hinar kristnu
kirkjur í heild, þar sem kristindómur er aðallega trúarbrögð
vorrar vestrænu menningar — eru farnir að sjá, hversu
feykilega mikill styrkur þeim getur orðið að því, að kynna
sér að minsta kosti nokkuð rannsóknir spíritismans.
En það eru að minsta kosti þrjú önnur atriði í því gildi
(eða þýðingu) sem það hefir að kynna sér hin sálrænu
fyrirbrigði dauðans, sem eru mjög mikilvæg. Það mætti
kalla þau hið siðferðislega, hið tilfinningarlega og ef ég
má nota það orð — hið trúarlega.
Hið siðferðislega gildi. Það eru margir hinir allra sið-
ferðisbeztu menn, sem eru óefað mikill fengur sið-
menningunni en hafa enga trú á hið andlega. Þeir neita
framhaldslífi og öllu, sem því kemur við, en lifa þó vönd-
uðu, uppbyggilegu og mannúðarríku lífi. Þeir bera í brjósti
hið hæsta stig óeigingjarnrar skyldurækni, ekki að eins til
þess að létta erfiði og þrautir yfirstandandi tíma, heldur
og vinna af öllum mætti fyrir eftirkomendurna; til þess