Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 47

MORGUNN
145
Eftir að miðillinn, frú Roberts, hafði talað við tvo aðra
fundargesti sneri hún orðum sínum að móður minni, sem
varð svo óróleg, að hún neitaði að svara. Ég tók því að
mér að svara og þá sagði miðillinn: „Ég heyri sagt „dreng-
urinn minn, drengurinn minn!“ Þetta er faðir yðar, hann
hét Max og er hér“. Nafnið var rétt, þótt það sé fremur
óvenjulegt, og nú bætti miðillinn því við, að faðir minn
væri dáinn fyrir þrem mánuðum, hann hefði verið auðug-
ur maður, en dáið fátækur, þau umskipti hefðu orðið hon-
um að bana. Allt var þetta nákvæmlega rétt. Miðillinn hélt
nú áfram: „Iionum þykir þetta ákaflega leitt, en segir, að
einhvern tíma munuð þið skilja þetta. Hann segir enn
fremur: „Atferli mitt var mikið áfall fyrir ykkur þrjú, en
fyrir einu ykkar er vel séð“. Iiann segir mér, að hann sé
nú hamingjusamur og að drengurinn hans, sem féll í
styrjöldinni, sé hjá honum. Hann bætir því við, að hann
sé ánægður með væntanlega giftingu yðar“.
Þegar þetta var sagt var mér vissulega alls ekki í huga
að gifta mig, ég var orðinn miðaldra maður og var alger-
lega sannfærður um, að bezta lífið væri, að lifa ógiftur.
Það var í alla staði eðlilegt, að þessi reynsla mín vekti
hjá mér nokkurn áhuga fyrir máli, sem ég hafði engan
áhuga haft fyrir áður. Þess vegna fór ég hér um bil mán-
uði síðar, í september 1932, á fund hjá miðlinum Yout
Peters. Á fundinum voru átta gestir. Miðillinn beindi orð-
um sínum fyrst til mín og sagði: „Max, faðir yðar er hér.
Hann lítur eftir Jane, dóttur yðar“. „En — ég er ekki
giftur“, sagði ég. Mér var sagt, að Max væri kunnugt
um það.
Meðal annars sagði miðillinn mér, sem orðsending frá
föður mínum, að fyrir fimm kynslóðum hefði einn af for-
feðrum mínum flutzt frá Skotlandi og hefði haft með-
ferðis allmikið af steyptu gulli, sem hann hefði stolið frá
fjölskyldu sinni. En skipið hefði farizt og nú lægi hvort
tveggja á mararbotni, forfaðirinn og gullið. Þetta var mér
gersamlega ókunnugt um, og mér fannst það meira að