Morgunn - 01.12.1941, Síða 61

MORGUNN
159
innri athygli vaknaði og hugsun mín varð eins vakandi
og starfandi, og þegar bezt er á daginn. Ég man, að ég
spurði sjálfan mig með lifandi, rökfastri, athygli, hvort ég
svæfi eða ekki.
Þá heyrði ég, mér til mikillar undrunar, rödd, sem ég
þekkti svo glöggt, að hjarta mitt barðist af fögnuði, því
að það var rödd persónu, sem hafði verið allt of hrein
fyrir veröld eins og okkar, meðan hún dvaldist þar, og
hafði lofað mér, þegar hún hvarf til bjartari heim-
kynna, að halda áfram að vera með mér og vaka yfir
mér og vernda mig. Ég vissi raunar, að hún hafði staðið
við orð sín, en þetta var í fyrsta sinn, að ég heyrði eðli-
lega rödd hennar í nálægð minni, og hún sagði: „Óttast
ekki, Daníel, ég er hjá þér. Nú átt þú að fá vitrun um
dauðann, en sjálfur munt þú samt ekki deyja“.
Röddin hljóðnaði, og nú fannst mér ég verða eins og
maður, sem missir sjónina um miðjan dag. Eins og hann
mundi reyna að halda dauðahaldi í síðustu endurminning-
arnar um sólina, svo reyndi ég að halda dauðahaldi í sam-
band mitt við efnisheiminn, sem mér fannst vera að slitna.
Ekki svo að skilja, að ég væri hræddur við það að hverfa
héðan burt, eða að ég efaði eitt augnablik orð verndar-
engilsins míns, en það óttaðist ég, að ég hefði gerzt helzt
til ofdirfskufullur í þorsta mínum eftir að þekkja og vita.
Þetta stóð að eins í augnablik, því að skyndilega ultu yfir
mig, með leifturhraða, endurminningarnar um fortíð mína.
Allan þann tíma, sem það stóð yfir, fann ég eins og
kulda og dofa leggjast yfir líkama minn. En því meiri
dauði, sem færðist yfir líffærastarfsemi mína, því meira
starfandi varð hugur minn, unz mér fannst, sem hefði
ég fallið fram af einhverju ægilegu þverhnýpi, og um
leið og ég féll varð allt umhverfis mig myrkt, líkami minn
varð eins og altekinn svima og það var eins og hræðslan
ein héldi í honum lífinu. í einu vetfangi hætti ég að skynja,
og þá missti ég alla meðvitund og vissi ekkert af sjálfum
mér um stund.