Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 69

MORGUNN
167
nýjár. Hún spyr, hvar hann ætli að gista, og svarar hann:
„Auðvitað hjá ykkur“, og þykir henni það óþægilegt, því
að húsakynni voru lítil fyrir slíkan gest.
Hún sagði mér þegar drauminn og taldi hann vera nafn-
vitjun, ef W. Fischer væri dáinn og ef við eignuðumst
dreng. Nokkru síðar ól hún sveinbarn, og dreymir þá nótt-
ina eftir sama drauminn. Vill hún þá að sveinninn heiti
Waldimar Fischer, en ég var tregur til, með því að ekki
væri heimilt að taka ættarnafn án leyfis hlutaðeiganda.
Á meðan konan lá á sæng var barnið hjá yfirsetukon-
unni Vilborgu Andrésdóttur, konu Bjarna Þorkelssonar
skipasmiðs. Nóttina áður en barnið var skírt, dreymir
mig, að ég kem með það út úr húsi Vilborgar og mæti
W. Fischer. Hann heilsar mér vingjarnlega og segir, að
ég ætti að láta skíra drenginn; tekur síðan blað úr vasa
sínum og skrifar á það og réttir mér og segir í bjóðandi
rómi: „Þetta á bamið að heita“, og er þá samstundis
horfinn. Á blaðið var ritað: Friðrik Fischer. Ég sagði
konu minni drauminn, og hélt hún fast fram að fyrirmæl-
unum væri hlýtt. Varð það að samkomulagi, að segja
sóknarprestinum Helga Árnasyni frá draumunum og láta
hann skera úr um nafnið. Taldi hann sjálfsagt að fara
eftir fyrirmælum draumanna og var svo gert og sveinn-
inn látinn heita Friðrik Fischer. En W. Fischer átti son
með því nafni, sem var óreglumaður. Það var föður hans
mikil raun og olli andúð milli feðganna, þótt hann ynni
syni sínum.
Barnið dó um miðjan janúar og sömu nótt dreymir
Matthildi Þorkelsdóttur, mágkonu yfirsetukonunnar, að
hún kemur út og sér tvær sólir svífa yfir himininn, aðra
stóra, en hina litla, en enga veru sér hún. Hún spyr þó,
hvað þessi einkennilega sjón þýði og heyrir þá sagt:
„Veiztu það ekki, kona, það er hann gamli Fischer að
sækja hann unga Fischer“.
Þegar miðsvetrarpósturinn kom flutti „Isafold“ and-
12*