Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 76

174
MORGUNN
vongóð. Við skiljum nú hvernig þær eru til komnar og við
sjáum ekkert ónáttúrlegt í þeim. Og við höfum jafnvel
ástæðu til að gleðjast yfir, hve mannkyninu hefir lærzt að
yfirvinna þær á þeim stutta tíma, sem liðinn er síðan
maðurinn varð sér meðvitandi um synd og ófullkomleika
og gerði sér ljóst, að hann hafði frjálsan vilja til að óska
sér betri hluta og biðja um hjálp til að öðlast þá.
Því að nú vitum við, að þótt maðurinn sé að líkamanum
til í ætt við dýrin, er hann að huganum og andanum til í
ætt við aðrar og æðri verur. Með honum hefir þroskazt
trúarvitund, sem segir honum, að hann sé í raunveruleg-
um tengslum við æðri hliðar tilverunnar, geti haft sam-
band við þær og hlotið frá þeim uppörfun og hjálp; að
hann sé ekki einmana eða yfirgefinn, ekki tímabundinn
og skammvinnur, heldur hafi hann í sér fólgið frækorn
ódauðleikans; að rætur hans að andanum til nái niður í
endalaus djúp og að hann hafi möguleika til að vaxa inn
í himneska veröld. Það er ekki sann-vísindalegt að ganga
fram hjá þessari meðvitund mannsins og öðrum sálfræði-
legum staðreyndum.
1 ætt við jörðina er maðurinn að einum þræði veru sinn-
ar, í ætt við himininn að öðrum þræði hennar, og honum
hefir verið gefin opinberun, sem bendir honum hátt upp
yfir ástand hans, eins og það er nú. Það sem hann enn þá
hefir áunnið er ekkert hjá því, sem hann á í vændum. Á
sínum háleitari augnablikum er hann sér nú þegar með-
vitandi um, að hann er erfingi allra alda, að takmarka-
lausir möguleikar felast með honum og að mustarðs-fræ-
korn himnaríkis er raunverulega innra með honum.
Saga jarðarinnar sýnir, að engu skemur en í milljón
aldir „— beindist allt að manninum, og að þegar maður-
inn var loks f ram kominn virtist markmiðinu náð; en í
hinum fullgerða manni vaknaði að nýju hneigðin til Guðs“.
Líffræði-vísindin, í þrengri merking, láta það ekki opin-
berlega uppi, að þau viti nokkuð um þessa síðustu þróun,
hneigðina til Guðs. Þau fást því nær eingöngu við dýra-