Morgunn - 01.12.1943, Blaðsíða 26

120
M 0 R G U N N
klukkan níu. 'Fáum dögum síðar fékk faðirinn bréf frá
vini sínum í borginni Adelaide. Þessi vinur ha,ns hafði
dulheyrnarhæfileika. Ilann skrifaði föður piltsins, að eldri
bróðirinn hefði talað við sig- og kunngjört sér, að stór
fiskur, ólíkur öllum háköllum, sem hann hefði áður séð,
hefði ráðizt að sér, rifið af sér annan handlegginn og
vestið. Einnig þetta hlaut furðulega staðfesting. Þegar
næsta dag veiddist þarna í nágrenninu mjög óvenjuleg
hákallstegund, hvítur djúpsjávarhákall, og þegar hann
var opnaður fannst í iðrum hans handleggur eldra sonar-
ins og vesti hans með úrinu hans í. Um þetta gat engum
jarðneskum manni verið kunnugt. Þetta gat enginn ann-
ar vitað en piltarnir sjálfir, og vitneskjan um það gat
því ekki verið komin frá neinum öðrum en þeim. Ver-
urnar, sem af vörum transmiðlanna mæla, minnast iðu-
lega á liðna atburði úr lífi sínu til þess að sanna sig með
Sé miðlinum kunnugt um þau atriði, sem minnzt er á,
þarf slíkt tal ekki að vera sönnun neinnar andastarf-
semi. Sé þeim, jarðneskum manni, sem veran talar við,
kunnugt um atriðið, má geta sér þess til, að þar sé um
hugsanaflutning frá honum til miðilsins að ræða, svo að
sönnunin er ekki fullkomin. En, sé engum viðstöddum
kunnugt um það, sem veran talar um, e,n það kemur upp
eftir á, að sé rétt, er sönnunin loks endanlega ákjósan-
leg, því að þá er engin önnur tilgáta fullnægjandi en sú,
að hér hafi raunverulega hinn látni maður verið sjálfur
að verki. Slíkar sannanir hafa margar fengizt en það er
örðugt að ná þeim, og þó sennilega miklu meiri örðug-
leikum bundið fyrir hina framliðnu menn,, en vér höfum
hugmynd um.
SÁLFARIR
Þá er loks enn ein grein hinna sálrænu fyrirbrigða,
og hin síðasta, sem ég mun minnast á í kvöld, sálfarirnar
svo nefndu. En sálfarir er nafnið á þeirri staðreynd, að