Morgunn - 01.12.1943, Blaðsíða 50

144
MORGUNN
að skilnaði, að hún mundi ekki sjá hann oftar. Eftir
tveggja ára fjarvist kom Eiríkur aftur til Islands til
sumarvistar og reið austur til þess að hitta fóstru sína.
Hún var þá komin í aðra sveit. Þá er Eiríkur kom þang-
að, er hún átti heima, tók hún á móti honum í göngunum
og sagði við hann: „Ég sagði þér, að ég sæi þig aldrei
framar, og nú er ég orðin alblind fyrir þrem dögum“.
(Þjóðs. Ól. Dav. II. Ak. ’39).
SVIPUR DEYJANDI MANNS
I Þjóðsögum Ól. Davíðssonar, I. Ak. 1935, er þessi
saga höfð eftir séra Guðlaugi Guðmundssyni, sem var
prestur til Skarðsþinga 1901 og var tengdasonur séra
Jónasar Guðmundssonar, fyrr prests að Staðarhrauni:
„Eitt kvöld að hausti kom séra Guðlaugur heim til sín
að Ballará og var þreyttur, því að hann hafði verið á sjó
og fengið vont veður. Hann lagði sig því fyrir á legubekk
í stofunni og sofnaði þar. Séra Guðlaugur vaknaði við að
honum sýndist vera bjart í stofunni, svo að hann sá
myndir, er voru þar. Um leið sá hann, að maður gekk um
stofuna í nærklæðum einum með línlak yfir herðum.
Þessi sjón stóð ekki nema örstutta stund, og varð svo
jafnskjótt dimmt aftur. Presti þótti þetta kynlegt og
hraðaði sér þangað, er kona hans sat, en gat þó ekki um
það, er fyrir hann hafði borið. Næsta morgun kom
Kristján mágur séra Guðlaugs að Ballará, og sá prestur
þegar í stað, að eitthvað var um að vera, því að Kristján
felldi tár. Hann sagði séra Guðlaugi lát föður síns, séra
Jónasar Guðmundssonar, sem andaðist að Skarði á Skarðs-
strönd 23. október 1897. Hann hafði dáið einmitt um sama
leyti, sem séra Guðlaugur sá sjónina, og hafði staðið svo
á, að hann liafði haft línlak yfir herðunum á sér, er hann
lézt“.