Morgunn - 01.12.1943, Síða 80

174
M 0 R G U N N
getum daufheyrzt við því kalli, því að vér höfum vilja-
frelsi til þess, en fyrr eða síðar hlýðnumst vér því og
förum til jarðarinnar, fæðumst inn í efnisheiminn. Áður
en vér kveðjum andaheiminn, safnast flokkurinn, sem vér
tilheyrum þar, saman til að kveðja oss, alveg eins og
þegar vér leggjum upp í langferð á jörðunni. Þegar vér
komum aftur úr jarðvistinni heilsar flokkurinn oss aft-
ur. Og þeim, sem sjálfir <eru hafnir yfir takmarkanir
vors jarðneska tíma, finnst þá þessi sjötíu eða áttatíu ára
jarðdvöl vor hafa verið stutt, eins og næturvaka, sem er
iiðin.
Það band, sem bindur oss saman í einn flokk, hvort
sem er í andaheimnum eða á jörðunni, er samúðin og
skilningurinn. Eða ef vér óskum að nota vísindalegri hug-
tök getum vér einnig sagt, að það, sem bindur oss saman
sé það, að vér erum á sömu bylgjulengd eða að vér höf-
um sama sveifluhraða. Þetta lögmál dregur sálirnar sam-
an, eða aðgreinir þær innan vissra takmarka í eterheim-
unum, og það er einnig þetta, sem ræður samúð vorri og
andúð á jörðunni. ilver flokkur hefur sinn ákveðna
sveifluhraða, allir einstakiingar hans eru, ef svo má að
orði kveða, á sömu bylgjulengd, en þó hafa þeir vissulega
hver og einn sín sérkenni. Fingurmót engra tveggja jarð-
neskra manna eru nákvæmlega eins. Engir tveir einstakl-
ingar á jörðunni eru nákvæmlega eins.
Þessi samúð og ástúð birtast þó stundum í dulargerfi
hatursins, hatrið er ranghverfan á kærleikanum Það er
bókstaflega satt, að ást og hatur eru tvær hliðar á sama
veruleikanum, eins og tveir fletir á sama steini. Það er
ástæða þess, hve ást tveggja elskenda snýst oft skyndi-
lega í hatur og síðan aftur úr hatri í ást. Kærleikurinn
gæti ekki verið til, ef ranghverfa hans væri ekki til,
til þess að framkalla hann, og hið góða væri heldur ekki
til, ef hin illa hliðstæða þess væri ekki til að vekja það.
En þetta þýðir vitanlega ekki það, að vér eigum að láta
stjómast af hinu illa.